Het was een fascinerend bizar tafereel, afgelopen donderdag, in de Tweede Kamer der Staten-Generaal van het Koninkrijk der Nederlanden. Bijna de hele dag, voor iedereen op de buis te volgen, een bijna unieke bak geestelijk voer voor columnisten en anderen die graag woorden zoeken om weer te geven wat in hun om gaat bij wat ze zien en horen. Leentjebuur spelend bij onder meer auteurs in Trouw, de NRC en anderen, geef ik enkele aanvullende impressies.
In ongekend dramatische bewoordingen leverden vooral de oppositionele fractievoorzitters ongehoord felle kritiek. Het optreden van de heer Azarkan (DENK), de heer Wilders (PVV), mevrouw Marijnissen (SP), mevrouw Ploumen (PvdA) en de heer Klaver (GroenLinks) zal geschiedenis maken – dat voel ik heel zeker. (Overigens volg ik, zoals u leest, de naamgevingsprocedure waaraan ook de nieuwe voorzitter, mevrouw Bergkamp [D66] zich correct hield. De sinds meerdere jaren steeds meer ingeburgerd rakende gewoonte om eraan te herinneren dat mensen ook vóórnamen hebben, is in deze Kamer nog niet doorgedrongen. In de vergadering waarover ik het nu heb, versterkte deze beleefd-afstandelijke formulering van de persoonsnamen op schier geniale en artistieke wijze het contrast met de zogenoemde ‘schuttingtaal’ die vooral sommige mannelijke Kamerleden met kennelijke wellust gebruikten. En ik noteer dat ik mij er van bewust ben dat ik bij lange na niet volledig ben)
Kortom, het was helemaal volgens het woord dat ons hoe langer hoe vaker ingepeperd wordt van de treurbuis (≈ pejoratief voor ’televisie’). Deze term werd in de jaren zeventig gelanceerd door Gerrit Komrij, maar is pas in de late jaren tachtig echt populair geworden: u zult GENIETEN!
Rob Jetten. Bron: Beeldbank D66
En ook de filosoof kreeg veel van gading aangeboden.
Sinds ergens begin vorige eeuw kennen we het zogeheten absurdistisch toneel (ook anti-theater of nouveau théâtre). Het is een toneelgenre waarin de onlogische en irrationele aspecten van het leven benadrukt worden, vaak om de doelloosheid van het leven aan te tonen. De eerste mij bekende auteur die met zoveel woorden in deze categorie werkte is Jean Giraudoux (1882-1944). Zijn bekendste toneelstuk is ‘De Trojaanse oorlog zal niet plaats vinden’ (1935). Het is dramatische slapstick over wat we de laatste jaren hebben leren kennen als alternatieve feiten, nep nieuws en aanverwante door Donald Trump geïnspireerde horrorhumor.
Overigens heb ik zelf ook onlangs een zelfde soort duit in het zakje gedaan: 8 september 2020 ontmoette ik in het parkje achter ons huis de Italiaanse toneelschrijver Luigi Pirandello (1867 – 1936): desteronline.nl/de-buitensporige-opsporings-ambtenaar-in-actie
Het absurd toneel werd populair in het eerste decennium na WO II. In het absurd toneel wordt vaak uitgegaan van realistische karakters, situaties en theatrale conventies. Tijd, plaats en identiteit zijn vaak vaag en dubbelzinnig. Veelal wordt er een droomachtige of beangstigende sfeer geschapen en vinden er herhaaldelijke of onzinnige dialogen plaats.
Kortom (bis), ik ben nog niet klaar met het na-genieten. Sterker nog: ik ben begonnen aan een eigen toneelstukje over deze Kamervergadering. ‘Het vierde kabinet Rutte zal niet plaats vinden’, gaat het heten. Leidmotief zal de ‘sensibilisering’ van Kamerlid Rob Jetten (D66) worden. Of het iets zal worden, durf ik niet te garanderen. Ik zal u op de hoogte houden.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar