Mijn cliënt huurde een mooie dubbele etage, ergens aan de Claes de Vrieselaan. Eigenlijk een veel te grote woning voor een man alleen. Daar had hij wat op gevonden. Elk weekend logeerden er een stuk of 10 dronken Engelsen. Dat is niet vreemd want Engelsen zijn op vakantie altijd dronken. Eilandbewoners hebben zo hun afwijkingen. Voor de gezelligheid was het overigens niet, men moest een leuke prijs betalen. Airbnb was officieel nog niet uitgevonden, gewoon omdat er nog geen internet bestond. Maar de mond-tot-mondreclame deed zijn werk overzee.
De verhuurder had lucht gekregen van de gastvrijheid die mijn cliënte in het weekend betrachtte en dus gedagvaard voor de kantonrechter tot ontruiming van de woning. Het liederlijke gedrag van de Engelsen had kennelijk de aandacht getrokken van omwonenden. Op maandagochtend, op zitting bij de kantonrechter, nadat mijn cliënt natuurlijk alles ontkend had, zei de rechter: dan gaan we nu gelijk maar eens kijken. Mijn cliënt gaf geen krimp. Een kwartier later zou iedereen elkaar treffen in de woning van de cliënt. Op de gang van het kantongerecht voegde mijn cliënt mij toe: “rennen “. Ik had zo’n vermoeden waarom. We sprongen in zijn auto, en reden tegen het verkeer in met een vaartje of 80 naar de Claes de Vrieselaan. Ja, ik heb een spannend vak. Het leek wel Flikken Rotterdam. Die moeten het van mij hebben afgekeken. Op de plaats delict aangekomen nam mijn cliënt geen halve maatregelen: de Engelsen werden met gepaste aandrang op straat gezet richting boot, de matrassen op het platte dak gesodemieterd. Een beetje luchten was wel nodig, 10 dronken Engelsen, ik hoef het niet uit te leggen. De kantonrechter had zich natuurlijk niet zo snel kunnen verplaatsen, niet in het minst omdat hij kampte met een flinke beenverkorting door oorlogsperikelen. Zo is oorlog toch nog ergens goed voor. De rechter keek in de woning eens om zich heen en zei een beetje pesterig tegen de gemachtigde van de huisbaas: ik zie geen Engelsen, u wel? Nee, hij zag ook geen Engelsen. Dan moesten we de procedure maar sluiten zij de kantonrechter plechtig, uiteraard tot genoegen van de cliënt. Het recht had weer eens gezegevierd.
Enkele jaren later lees ik in de krant dat het bankfiliaal gelegen onder de woning van mijn cliënt leeggeroofd was via een gat in het plafond. Alles, voordeur,ramen was beveiligd en voorzien van een alarm, het houten plafond kennelijk niet. Ik heb mijn cliënt maar niet gebeld. Het zullen die Engelsen wel geweest zijn.
Stichting Sociaal Advocaten Rotterdam
Crooswijksesingel 34
3034 CJ Rotterdam
010-4044085 direct of 010-4650966 algemeen
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
Leuk verhaal maar wat een merkwaardige taakopvatting. Het lijkt veel op medeplichtigheid aan het wegmaken van bewijs. In ieder geval staat het medewerken aan waarheidsvinding niet hoog in uw prioriteitenlijst.Bent u net zo makkelijk van meedenken als een cliënt u vraagt een document te antidateren?