Tot 1 juli 2024 kon een eigenaar zijn woningen tijdelijk verhuren. Bijvoorbeeld voor een periode van een jaar. Dus geen huurbescherming, na een jaar opkrassen. Waarheen, dat is natuurlijk met de huidige woningschaarste een probleem. Wie heeft een huurwoning voor een jaar nodig? Dat zijn niet veel mensen, hooguit een student of iemand die hier tijdelijk werkt. Ook gezinnen met kinderen tekenden noodgedwongen bij gebrek aan beter zo’n contract.
Misschien in de hoop dat het wel mee zou vallen. Niet dus. Had je een keer als huurder aan de bel getrokken met een onderhoudsklacht, bijvoorbeeld een lekkend dak, dan maakte de verhuurder van zijn vrijheid gebruik om het einde van het huurcontract aan te zeggen. Sta je op straat met je kinderen. Deze ontzettend foute wet (Tweede Kamerleden die deze wet hebben verzonnen moeten verbannen worden naar een onbewoonbaar oord en het kiesrecht voor de zekerheid worden ontnomen) is gelukkig sinds 1 juli ingetrokken. Maar de wet ijlt na. Wat is er aan de hand? Een cliënte van mij was eigenaresse van een leuk appartement, maar door een chronische ziekte kon zij de trap naar haar appartement niet meer belopen.
Dat is toch lastig. Dus ging zij op zoek naar een huurappartement (op latere leeftijd krijg je niet zo makkelijk een hypotheek) en vond die nog in de nabijheid van haar oude woning ook, vooral omdat zij een forse huurprijs kan betalen. Cliënte enthousiast, makelaar enthousiast, huurcontract getekend. De makelaar snapte heel goed wat de noodzaak van het verhuizen was aan de zijde van mijn cliënte.
Hij was blij dat hij een mooi huurappartement van een grote verhuurder aan haar kon aanbieden. Het contract werd dus getekend, de cliënte investeerde fors in het appartement, mooie vloerbedekking gelegd et cetera, maar trok toch wel een keer aan de bel over een gebrek in de woning. Gevolg: het bleek dat de cliënte een huurcontract voor een jaar had getekend, bepaalde tijd dus, en dat zij de aanzegging kreeg van de verhuurder dat zij kon vertrekken. De formulering “bepaalde tijd” was behoorlijk ingewikkeld verstopt in het contract, zelfs de makelaar, die naar ik denk te goeder trouw was, had het niet door. Waar moet de cliënte naartoe? Toewijzing van een huurwoning zou jaren op zich kunnen laten wachten. De verhuurder kondigt een ontruimingsprocedure aan.
Kan de rechter de cliënte een mooi vonnis bezorgen? Dat wordt lastig. Uitgangspunt in ons recht is nu eenmaal dat we vastzitten aan contracten die we tekenen. Zou de makelaar tegen zijn opdrachtgever, de eigenaar van de woning, willen getuigen? Ik ben bang van niet … Dan is hij een grote klant kwijt, zoveel is wel zeker. Onrecht ligt op de loer. (Mijn cliënten zeggen vaak: ik kan niet tegen onrecht. Mijn reactie is simpel: dan moet je zeker geen advocaat worden.) Cliënte is uiteraard op van de zenuwen. Op latere leeftijd met een chronische ziekte onder deze omstandigheden alsnog dakloos worden is wel heel erg hardvochtig.
De grondwet en internationale verdragen (op het moment dat ik schrijf zijn die nog niet afgeschaft door ons huidige curieuze kabinet) zeggen dat eenieder recht heeft op fatsoenlijke huisvesting. De bedenker van de oplossing in deze heikele kwestie ontvangt als beloning een fles wijn van meer dan € 15.
Stichting Sociaal Advocaten Rotterdam
Crooswijksesingel 34
3034 CJ Rotterdam
010-4044085 direct of 010-4650966 algemeen
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar