Ik zeg het maar gelijk: het CHIO is aan mij niet besteed. Paarden zijn prachtige beesten, maar zij moeten niet bij mij in de buurt komen. Zij zijn mij iets te groot, iets te sterk en in mijn beleving vertonen ze vaak onvoorspelbaar gedrag, ook al heten ze Black Beauty. Dat heeft overigens niets met bijvoorbeeld jeugdtrauma’s te maken. Als kind werd ik in Wassenaars dierenpark op een bejaarde ingezakte pony gezet die vervolgens in slakkentempo zijn vaste rondje liep. Niet de meest enerverende ervaring, dan nog liever de roestige glijbaan die gemene schaafplekken opleverde. Niet veel later werd het dierenpark gesloten. Ik vrees dat er destijds nog geen bejaardenoorden voor pony’s waren opgericht. De oprichting van de Partij voor de Dieren was nog lang niet in zicht.
De wetgever is het zoals gewoonlijk met mij eens: dieren zijn onvoorspelbaar en daarom is de eigenaar veelal aansprakelijk voor het gedrag van zijn paard, bijvoorbeeld als het doorgaans zo rustige en lieve beest eens flink tegen de Jaguar (wij bevinden ons uiteraard in betere kringen) van uw buurman aanschopt. Het paard kan zijn motieven daarvoor hebben maar het mag nu eenmaal niet. Een goede verzekering afsluiten dus. Daaraan moest ik denken toen ik mij in Mongolië bevond, enkele jaren geleden. Dat was op uitnodiging die ik uiteraard had afgeslagen, want wat moet een mens daar, maar mijn vrouw vond het wel een goed idee, dus ja, ik werd op enig moment op de Mongoolse steppen in het kader van entertainment, althans zo zal het bedoeld zijn, door een autochtoon op een paard gezet zonder zadel. Dat leverde op zichzelf al hoogtevrees op.
Vanaf deze positie kon ik de uitzichtloosheid van de Mongoolse prairie overzien. Helaas niet vanuit een stationaire positie want er werd een flinke mep gegeven op de achterzijde van het paard waarna deze uiteraard ervandoor ging en ik wel mee moest nu zelfs het moment om mij van het paard te laten vallen ontbrak. Het leek gelet op het grote cultuurverschil mij niet zinvol om het woord te richten tot deze Mongoolse viervoeter, die er zin in begon te krijgen. De gevoelssnelheid bedroeg zeker 50 km/h. Het kwam nu aan op overleven. Weet je ook eens als verwende Europeaan wat dat inhoudt. Ik bedacht mij: zou het helpen als ik nu plechtig beloof voortaan een godvrezend bestaan te leiden? Zover hoeft het gelukkig ook weer niet te komen: het beest kreeg er genoeg van. Wat een lieverd. Mijn vrouw was overigens de slimste geweest: zij koos voor een tochtje in de huifkar. Maar daarvoor hoef je niet naar Mongolië zo hield ik mezelf maar voor.
Advokatenkollektief Rotterdam
Website: www.akrotterdam.nl
Facebook: /advokatenkollektief
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar