De vakanties breken weer uit. Als kind zag ik in Torremolinos, meegenomen door mijn ouders, voor het eerst bedelaars. Meestal gehurkt zittend op straat met een karton erbij waarop alle ellende beschreven stond. Vaak in het Engels, dat dan weer wel. In Nederland, zeker toen, een onbekend fenomeen. Je hoort immers te werken voor je geld, vindt bijna iedere Nederlander, gereformeerd of niet.
Maar Spanjaarden gaven wel gul aan de minder bedeelde medemens, tot mijn verbazing. Later begreep ik dat in overwegend katholieke landen op die manier de bijstand inclusief huurtoeslag geregeld werd. De Nederlandse wetgever weet van oudsher wel raad met zulke nietsnutten. Lang geleden werd bedelarij bij wet of plaatselijke verordening verboden, op straffe van, uiteindelijk, een enkele reis naar een inrichting in Drenthe. Wie eenmaal in Drenthe is geweest, weet dat dit een vreselijke sanctie is. Overigens: de straatkrant te koop aanbieden kan niet gelijkgesteld worden met bedelen, ook al voelt dat soms zo, zeker als het aangekochte exemplaar zes maanden oud blijkt te zijn. Hier is nog steeds de vrijheid van meningsuiting van toepassing. Het gedrukte woord is immers veilig.
Een Roemeense mevrouw die in Zwitserland verbleef (ook dat lijkt mij noodlot, wie gaat er nou vrijwillig naar dit vreselijke land toe waar tot voor kort vrouwen geen stemrecht hadden, al hadden Zwitserse vrouwen het er misschien zelf naar gemaakt, dat weet je niet) werd door de rechter veroordeeld omdat zij het gewaagd had in de openbare ruimte haar hand op te houden. Miraculeus genoeg wist zij via diverse procedures het Europese Hof te bereiken. Kennelijk bestaat rechtshulp in Zwitserland, dat is dan toch weer mooi. Het Europese Hof, het hoogste rechtsorgaan van Europa, stelde vast dat de Zwitserse overheid artikel acht van het Europees verdrag geschonden had.
Dat artikel spreekt van respect voor het privéleven van de burger, gezinsleven et cetera. Ofwel de overheid mag niet te snel de vrijheid van de burger beperken. Gemeentebesturen in Nederland moeten hier eens goed over nadenken, ook Rotterdam. De sanctie van het gemeentebestuur is vaak een gebiedsverbod. Ofwel de bedelaar mag dan bijvoorbeeld drie maanden niet meer in het centrum komen en zijn hand ophouden. Dat is vervelend, want in de Alexanderpolder en omstreken is men niet gul. Onze burgemeester heeft er trouwens naar mijn idee een handje van om snel leuke dingen te verbieden, denk aan het verbod op straatmuziek. Werk aan de winkel voor onze gemeenteraad!
Advokatenkollektief Rotterdam
Website: www.akrotterdam.nl
Facebook: /advokatenkollektief
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar