Ach, je bent een dagje ouder, dus word je niet meer warm of koud van de waan van de dag. Je weet dat alles zó betrekkelijk is. Een issue, waar nu de hele natie over valt, is over een jaar door de meeste mensen weer vergeten. Maar als er dan toch emoties bij mij loskomen, dan zijn die heftiger dan vroeger. Zo blijft het gedicht dat Joost Prinsen voorlas, maar door mijn hoofd malen. Hij zit een beetje slonzig in zijn stoel met zijn rode trui, aan een oud bureautje en declameert, uit zijn hoofd, een gedicht over de joodse Ben Ali Libi, een goochelaar die in een Duits vernietigingkamp is vergast. Hij doet dat met een zo’n eenvoud en oprechtheid dat het als een dolksteek in je hart steekt. Het beeld van die Joost Prinsen laat mij niet meer los. Het is al moeilijk om een gelukkig leven te leiden, als je weet dat overal op de wereld mensen gewoon worden vermoord om niets. Er is een niet aflatende stroom van gruwelijk geweld tegen onschuldige mensen en je kan er niets wezenlijks aan doen. Je moet er mee zien te leven en dan is wegkijken vaak de beste optie. Maar als je dan zo’n gedicht hoort, dan lukt wegkijken niet meer. Kijk op YouTube of DeSterOnline en je dag is niet meer hetzelfde.
BEN ALI LIBI
Op een lijst van artiesten, in de oorlog vermoord, staat een naam waarvan ik nog nooit had gehoord, dus keek ik er met verwondering naar: Ben Ali Libi. Goochelaar.
Met een lach en een smoes en een goocheldoos en een alibi dat-ie zorgvuldig koos, scharrelde hij de kost bij elkaar: Ben Ali Libi, de goochelaar.
Toen vonden de vrienden van de Weduwe Rost dat Nederland nodig moest worden verlost van het wereldwijd joods-bolsjewistisch gevaar. Ze bedoelden natuurlijk die goochelaar.
Wie zo dikwijls een duif of een bloem had verstopt, kon zichzelf niet verstoppen, toen er hard werd geklopt. Er stond al een overvalwagen klaar voor Ben Ali Libi, de goochelaar.
In ‘t concentratiekamp heeft hij misschien zijn aardigste trucs nog wel eens laten zien met een lach en een smoes, een misleidend gebaar, Ben Ali Libi, de goochelaar.
En altijd als ik een schreeuwer zie met een alternatief voor de democratie, denk ik: jouw paradijs, hoeveel ruimte is daar voor Ben Ali Libi, de goochelaar. Voor Ben Ali Libi, de kleine schlemiel, hij ruste in vrede, God hebbe zijn ziel.
recent commentaar