Als je meedoet aan een groepsreis ontstaan er allerlei sociale banden. Dat vind ik altijd mateloos interessant. In een paar dagen word je met enkele reisgenoten vrienden voor het leven, maar als je weer drie weken thuis bent, ben je ze allemaal weer vergeten. Onderweg hoor ik dan graag de levensverhalen en werkelijk, er is geen mooi leven zonder een dieptepunt. Het doet mij altijd denken aan het gezegde ‘zonder diepe dalen geen hoge bergen’. Een enkeling heeft een ‘vlak land’ als leven, maar daar is dan ook niets aan. Saai, saai, saai. Er reist een jongetje van 12 jaar met zijn ouders mee. Het blijkt dat zijn ouders al een paar jaar zijn gescheiden, maar dat ze dit doen voor het kind.
Het lijkt mij geen succes, maar de jongen schijnt het toch leuk te vinden. De moeder is een Poolse en wat stuurs. De man is vriendelijk, maar wat gesloten. Op een avond gaan wij met zijn allen een Turkse avond bezoeken, compleet met dansers, muziek en buikdanseressen. Alleen de Poolse en het kind zijn in het hotel gebleven. Er wordt aardig wat gedronken, gedanst, de stemming wordt uitbundig. Op de terugweg doen wij met zijn allen, inclusief de reisleider, de polonaise in het gangpad van de bus. De vader van het kind is eindelijk ontspannen en doet naar hartelust mee. Als wij bij het hotel zijn aangekomen gaan wij moe naar onze kamer, maar enkelen, waaronder de vader, kunnen nog geen afscheid nemen van het feestgedruis en gaan met de reisleider mee naar een kroeg voor een afzakkertje. De volgende dag zit de vader niet meer bij de Poolse. Hij was de sleutel van de kamer vergeten mee te nemen en zij liet hem niet meer binnen omdat het zo laat was. Wat je noemt een ‘gezellige’ vakantie voor het kind.
recent commentaar