Toegegeven, een raadselachtige titel voor deze column, stiekem bedoeld om u te prikkelen tot verder lezen. Rechtspreken is ingewikkeld, bijna te moeilijk voor gewone mensen. En rechters zijn tegenwoordig gewone mensen, meer vrouwen dan mannen overigens. Maar in de rechtszaal is het niet de bedoeling dat we een meneer of mevrouw zien achter de tafel, maar een anonieme verschijning.
Vandaar de toga, die benadrukt de anonimiteit van de rechtsprekende persoon. Curieus genoeg wordt die anonimiteit tegenwoordig vaak doorbroken door de rechter zelf: hij of zij noemt zijn of haar naam bij aanvang van de zitting. Is dat nu wel nodig? De zaak heeft twee kanten: enerzijds wil een moderne rechter de rechtzoekenden in de rechtszaal op hun gemak stellen, zeker ook om die letterlijk tot hun recht te laten komen, anderzijds moet rechtspreken ook iets magisch hebben. Wat bedoel ik hier nou weer mee? Het belangrijkste product van de noeste arbeid van een rechter is het vonnis. Daar moeten mensen het mee doen, modern gezegd en afgekeken van de televisie.
Ik merk bij mijn cliënten dat zij nog steeds erg opkijken tegen de rechterlijke macht, dat is iets hogers, iets onbereikbaars, bijna heilig. Een rechter staat boven ons, om het simpel te zeggen. Zo moet het eigenlijk blijven. Naar mijn idee vergroot het de acceptatie van een vonnis, zelfs als je daarmee in het ongelijk gesteld wordt. Ik ben dus ook geen voorstander van het fenomeen “persrechter “. Die moet, bijna op en een Jip en Janneke manier, in belangrijke zaken aan de journalisten uitleggen waarom een collega rechter zo’n mooie beslissing genomen heeft. Zo wordt een vonnis bijna een “mening” en dat is nou juist niet de bedoeling. Overigens, de persrechter is toch wel een beetje heilig.
Nog geen een journalist heeft het aangedurfd om kritische vragen aan de persrechter te stellen. De rechtbank doet dus een beetje aan public relations. Rechtbanken hebben tegenwoordig ook een afdeling communicatie. Daarmee lijkt de rechtbank een gewoon bedrijf te worden dat zijn product zo goed mogelijk wil verkopen. En dat is volgens mij niet de bedoeling. Trouwens, al die communicatiemedewerkers moeten natuurlijk veel vergaderen met managers. Lijkt mij allemaal zonde van het geld, rechters kunnen rechtspreken zonder al die kostbare franje. O ja, de jaarlijkse open dag mag wel blijven, al was het maar omdat rechter mevrouw Kemp, helaas met pensioen, op zeer overtuigende wijze de rol van overlast veroorzakende buurvrouw speelde en met groot gemak de publieke tribune tot onbedaarlijk lachen wist te brengen. Waarmee de menselijke kant van rechtspreken weer om de hoek komt kijken.
Advokatenkollektief Rotterdam
Website: www.akrotterdam.nl
Facebook: /advokatenkollektief
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar