Ieder weertype heeft zo zijn eigen karakter. Zijn eigen dynamiek, zegt men tegenwoordig. Zo staat sneeuw bekend om zijn stilte. Sneeuw absorbeert geluid. Regen staat bekend om zijn geruis en zijn geur en hagel om haar geknetter. Zelf ben ik altijd meer geboeid door mist. Geven regen en hagel de burger een extra dimensie, zoals geur en herrie, mist haalt er juist iets af. Een zintuig: je kunt minder ver zien. En dat maakt het spannend. Je weet niet helemaal waar je aan toe bent. Wie heeft er niet de schrik van zijn leven gehad, als er ineens een witte auto voor hem opdoemde? Om nog maar niet te spreken over de toekomst, waarin we witte elektrische auto’s krijgen, die je met mist niet ziet en niet hoort. Maar het gekke is wel, dat hoewel je weet dat je minder ziet, je in feite meer ziet.

Omdat de achtergrond wegvalt, komen de huizen, bomen, monumenten die dichtbij staan, beter uit. Alsof je ineens bijziend bent geworden. Afgelopen zaterdag was het zover. Er was mist en ik was vroeg op en ging aan de wandel. Langs de mooie wegen en wateren die ons gebied rijk is. Langs de Maas, waarvan ik de overzijde niet meer zag! Iets wat je het gevoel geeft op een zeeboulevard te lopen. De hoge gebouwen langs de Maas waren verdwenen, de bruggen ook. Bomen die wel kleurlozer, maar ook scherper omhoog staken. Daarna kwam het mooiste nog. Daarna kwam alles wat onzichtbaar was geworden ineens terug. Langzaam maar zeker doemde de overkant op. De gebouwen die zich tot die tijd verborgen hadden gehouden, werden ook weer zichtbaar. En het werd van schemerig ook nog eens licht. Tijd om naar huis te gaan. En weet u hoe lang ik nu eigenlijk weggeweest was? Nog geen half uur. En wat was er al veel gebeurd! Tijd voor koffie en de krant en nog nagenieten. En wat las ik? Dat Zwembad Schuttersveld weg moet. Weg was het gevoel van nagenieten. Hoe kan een heel zwembad nu voorgoed verdwijnen? Of is hier ook sprake van een mist die optrekt, waarna het zwembad weer zichtbaar wordt? Wie mist er nu iets?

Eduard Schuringa