Robin Adèr heeft, zoals dat heet, de geest gegeven. Als columnist van de Ster van Kralingen heeft hij de lezers mee laten delen in zijn passie voor klassieke muziek, zijn soms excentrieke levenswandel, zijn wederwaardigheden in het Friese land en zijn voorliefde voor Franse literatuur. Er liggen trouwens 400 Franse boeken op een liefhebber te wachten. Zijn zoon Martinus leest geen Frans en stelt ze vrij ter beschikking.

Wie was Robin Adèr? Robin, uitgesproken met de open o van robijn, trakteerde je steevast op een misprijzende blik als je het waagde zijn naam als Robbin uit te spreken. Zijn kleding verraadde een bizarre mengeling van landjonker en artiest. Hij deed niet aan geijkte beleefdheden en wist tegenover wildvreemden direct het ijs te breken door een onverwachte opmerking.

Robin was een typische vrijgezel en een wandelend rampgebied voor de gemiddelde huisvrouw. Zijn twee huwelijken strandden op onverenigbaarheid van karakters en de grote tragedie in zijn leven was dat hij zijn eigen kind, de dochter uit zijn tweede huwelijk nooit persoonlijk heeft leren kennen. Het zou me niets verbazen als zijn column ertoe diende om deze dochter, die in Kralingen woont, de kans te geven hem op die manier beter te leren kennen en wellicht tot een persoonlijke ontmoeting te verleiden.

Op 2 augustus jl. was de crematie en kwam in een snikheet Sneek een bont gezelschap bijeen om herinneringen op te halen. Op verzoek van zijn zoon Martinus heb ik daar mijn eerste ontmoeting met zijn vader geschetst. Ik wil de trouwe lezers van zijn column deze historische gebeurtenis niet onthouden dus steek ik bij dezen van wal…

Jaren 80 van de vorige eeuw bevond ik me op een snikhete dag op het terras van de Schouw aan de Witte de Withstraat. Ik deed daar manmoedige pogingen via de verkoop van het mede door mij opgerichte tijdschrift Nieuwe Weelde enkele cultureel en filosofisch getinte inkomsten te verwerven. Daar de ernst van het redactionele standpunt door hard werkende de vormgevers nogal eens verdoezeld werd viel dat niet altijd mee.

Op dat moment passeerde er een opvallende tandem waarvan de achterzetel onbezet was. De tandem was opgetuigd met claxon, koebel en Friese vlag en de berijder was gekleed in een geruit jasje met leren elleboogstukken. Wat zowel op een landjonker als op een verblijf achter morsige burelen zou kunnen duiden.

De man stopte even voor het terras om de daar aanwezige stamgasten te monsteren. In een opwelling stond ik op, nam plaats op het lege achterzadel en zei: waar gaat de reis heen?

De man keek me enigszins misprijzend aan en begon zonder me een woord waardig te keuren richting Nieuwe Binnenweg te fietsen. Op de Heemraadssingel sloegen we rechtsaf en volgden deze tot aan de Beukelsdijk, waar we linksaf sloegen en de Beukelsweg volgden.Vlak voor de Essenburgsingel sloegen we een zijstraatje in en reden de stoep op van een woning die als galerie dienst bleek te doen. Een aantal keurige dames stonden daar achter de glazen sherry en enkele symbolisch bevlekte doeken beleefdheden uit te wisselen en mijn gids maakte enkele voor mij onverstaanbare opmerkingen tegen de uitbaatster – achteraf bleek deze dame collega van hem te zijn – ook al conservator van Boijmans van Beuningen – en fietste een rondje door het pand en reed de straat weer op. De gebeurtenis deed mee aan een uitspraak van praktijkfilosoof Ambrose Bierce denken: Een schilderij is een plat vlak wat wordt beschermd tegen weersinvloeden en vervolgens blootgesteld aan critici.

In de jaren die volgden kruisten onze wegen herhaaldelijk en toen ik een keer Het Gulletje in Scheveningen wilde huren om mijn dichtende en musicerende vrienden een uitje te bezorgen trad hij op als maecenas. Freelance tv-producent Rob Keers heeft deze gebeurtenis in zijn onnavolgbare stijl vastgelegd en sinds kort op YouTube geplaatst. De volgende klik stelt u in staat achter eigen beeldscherm mee te genieten van het live commentaar van Robin op enkele kotsende kwatrijnen en andere daar ten tonele gevoerde kunstuitingen. Zeeziekte eiste zijn tol. Zie hier de video op youtube

Onze kennismaking verdiepte zich in Huize Boschschieter aan de Rozenburglaan, waar gastvrouw Mary voor een passende entourage zorgde en in Woutertje Pieterse in Poezie, een zwaar overgesubsidieerde cultuurnering aan de Van Oldebarneveldstraat, waar Robin na de toegang tot Boijmans van Beuningen ontzegd te zijn, neerstreek om de bovenverdieping als galerie en literaire salon te verlevendigen en enig tegenwicht te bieden aan de geur van ongewassen geestesgoed die je daar tegemoet walmde.

De bijeenkomst in Sneek smaakte naar meer en in september is er gelegenheid afscheid van de familie te nemen en verdere wetenswaardigheden uit te wisselen als zijn as wordt bijgezet in de Pieterskerk te Utrecht. De datum wordt t.z.t. bekend gemaakt.

Mocht u wat persoonlijke herinneringen op schrift willen stellen of heeft u bijzonder beeldmateriaal uit het rijke leven van dit Kralings fenomeen, dan bent u welkom deze in te zenden via info@stervankralingen.nl of lallemantheo@gmail.com.

Robin, waar je geest zich momenteel ook moge bevinden, wees gegroet,

Theo Lalleman, cultureel ondernemer