Op De Ster Online van vorige week schreef ik hier over het gevaar dat grote aantallen kinderen tegenwoordig niet meer de kans krijgen een taal te leren op de manier waarop alle nieuwe mensenkinderen sinds Adam en Eva hun moedertaal hebben leren spreken desteronline.nl/mij-spreekt-de-appel-een-tale. Via een curieuze omweg kwam afgelopen week een variant van dit onderwerp in het nieuws.
De NRC meldde het onder het kopje: ‘Dijkhoff: weg bij r.-k. Kerk‘ in een klein stukje, ergens linksonder: ‘VVD-fractieleider Klaas Dijkhoff heeft zich maandag publiekelijk uitgeschreven bij de katholieke kerk. Dat deed hij na kritiek van aartsbisschop Wim Eijk, die Dijkhoff zaterdag in De Gelderlander „kleinzielig” en een „hyperindividualist” noemde. De VVD’er zou volgens de kardinaal de „sociale functie” van kerken negeren. Onzin, zegt Dijkhoff … . Brabander Dijkhoff werd katholiek opgevoed en deed communie. De laatste jaren twijfelde hij al over uitschrijving bij de kerk, schrijft hij. Maar door Eijks woorden „is het irrationele verzet tegen me officieel uitschrijven gebroken”. De brief is vindbaar via vvd.nl/nieuws/klaas-dijkhoff-monseigneur
Deze brief van Dijkhoff (ruim 900 woorden!) verdient meer aandacht. Het is een veelzeggend actueel ‘document humain‘ van een serieuze politicus die ook zijn religieuze roots serieus neemt en er een goed geformuleerd, evenwichtig afstandelijk-betrokken betoog over houdt. De ondertekening is zeer citerenswaardig: ‘In de naam van de moeder, de dochter en de heilige liefde, Amen. Groet, Klaas Henricus Dominicus Maria Dijkhoff.
Voor mijn stukje deze week is deze brief alleen indirect relevant. In Trouw maakte Stevo Akkerman in zijn column onder de mooie titel ‘Is er iemand die de woorden bewaakt, of laten we die domweg ontsnappen?’ er een opmerking over: ‘[Dit is] ongehoord, de fractieleider van de VVD (die) via zijn partij bekendmaakte de rooms-katholieke kerk vaarwel te zeggen’, schreef hij. ‘Geen VVD’er zal het in zijn hoofd halen op die manier te laten weten dat hij is tóegetreden tot een kerk, …’.
Over die laatste zin van Akkerman wil ik het hier hebben. Ik ken namelijk een VVD-politica die tot voor enige tijd minstens zo prominent was als Dijkhoff maar die ooit, ergens in de laatste jaren van de vorige eeuw, iets van die strekking gedaan heeft. Ze liet weliswaar niet weten dat dat ze was toegetreden tot een kerk, maar maakte via verschillende wegen uitdrukkelijk bekend dat ze in reïncarnatie gelooft. Daar is toen binnen de VVD best wel enige rumpus over geweest, maar Erica Terpstra gaf – uiteraard; zo kennen wij haar – geen krimp. Ik heb dat als langjarige reïncarnatie-activist destijds allemaal van nabij gevolgd (en zelfs een beetje in meegedaan), en moet ergens verstopt in mijn archief er allerlei materiaal over hebben, maar kan het niet zo gauw terugvinden en vertel dit hier alles dus louter uit mijn herinnering.
Foto bron: 1601MBeek7355
Overigens heb ik, zoekend in mijn archief, wel iets anders uit deze sector van het publieke leven teruggevonden. Toen Medy van der Laan staatssecretaris werd in het kabinet Balkenende II, zei ze in een interview in Intermediair van 18 september 2003: ”Het leven dat ik nu leid, is het gevolg van de keuzes in vorige levens. En de keuzes die ik nu maak, zijn van invloed op een volgend leven”.
Het interview ging verder: ‘D66-staatssecretaris Medy van der Laan (35) van Cultuur en Media is lid van de Rozenkruisers, een eeuwenoude en toch redelijk onbekende spirituele beweging. Aanhangers geloven dat het goddelijk ideaal pas na een aantal levens wordt bereikt.’ Van der Laan: “Het is een heel positieve levenshouding. Je bent altijd verantwoordelijk voor je eigen leven en de keuzes die je maakt. De bedoeling van een Rozenkruiser is dat hij uiteindelijk zodanig in het leven komt te staan dat hij niet meer terug hoeft te komen, niet meer reïncarneert.”
Ze schroomt niet haar levensovertuiging nader te verklaren. Dit is een van de eerste grote interviews in de eerste honderd dagen van haar staatssecretariaat en haar spirituele achtergrond is van invloed op haar manier van handelen, zo benadrukt ze. Want een traditionele politicus, dat wil ze niet worden, ze wil anders zijn. Ze wil goed luisteren, respectvol met iedereen omgaan, vooral met mensen met wie ze het oneens is. “Ik kan niet oordelen wat voor vorige levens iemand heeft gehad en hoe dat van invloed is op de keuzes die hij in het leven maakt. Ik kan het inhoudelijk niet met iemand eens zijn, maar ik zal niet met dédain over mensen praten.”
PS: De titel boven dit stukje is retorisch bedoeld
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar