Woensdagochtend 4 december 2024, even na negenen, belde Arne Verbrugh De Ster om mede te delen dat zijn vader Hugo Verbrugh die ochtend vroeg, om 05.30 uur was overleden. Hugo Verbrugh schreef wekelijks, gedurende een lange reeks van jaren, ‘stukjes’, columns voor De Ster. Die werden geplaatst in de krant van De Ster en op De Ster Online. Nooit sloeg hij een week over. Echter, voor De Ster (krant) van 19 november stuurde hij geen column op. Op vragen daarover, telefonisch en per e-mail, reageerde hij niet adequaat. Zijn column ‘Oude kindersterfte en nieuwe ouderdom’ die in de week daarvoor op De Ster Online werd geplaatst, werd vervolgens in de krant van 19 november afgedrukt. Die Ster werd hem per post gestuurd. Hugo en zijn vrouw Joke verhuisden onlangs naar een bejaardehuisvesting in Zeist. Een van zijn zonen liet weten dat hij dat op prijs had gesteld. Hugo Verbrugh werd 87 jaar.
Daar waar de andere columnisten die voor De Ster schrijven doorgaans ‘dichtbij huis’ blijven, had Hugo Verbrugh het over grote thema’s, zoals euthanasie, de ‘digitale opvoeding’ van kinderen, reïncarnatie, het postmortale levenspanorama, de verkiezing van Trump tot president van Amerika, zionisme, Tweede Kamerverkiezingen / Wilders, en zo voorts, zoals hij het zelf zou schrijven.
Zo dacht hij over genoemde, deels actuele items: Gezien de vergrijzing van de Nederlandse bevolking vreesde hij dat ouderen op een gegeven moment het verzoek zouden krijgen uit het leven te stappen. Te weinig verzorgers en geld. Daarentegen moest hij niets hebben van de hulp bij zelfdoding die moet leiden tot een ‘waardig levenseinde’ van Pia Dijkstra. Kinderen die jong voor een beeldscherm worden gezet, leren niet met alle zintuigen, zoals de tast. Een ernstig en fataal manco, aldus Hugo. Reïncarnatie was iets waarin hij in wenste te geloven, in afwachting van het bewijs. Als iemand zo zeer iets wenst, komt dat voor je gevoel in de buurt van dat het echt kan gebeuren, een bewijs. Hugo was deels van Zwitserse afkomst. Heeft hij bergen beklommen? In elk geval was hij zeer geïnteresseerd in het postmortale levenspanorama. De alpinist / geoloog Albert Heim (1849-1937) schreef de tekst ‘Notizen über den Tod durch Absturz’, waarin het daarover gaat. Trump volgens Hugo: de gekte heeft (verbazingwekkend genoeg en hopelijk voorlopig) gewonnen en eigenlijk geldt hetzelfde voor Wilders. Veel woorden maakte hij niet aan vuil aan beide heren. Over de vanzelfsprekendheid van het zionisme voor de joden wist hij te vertellen dat een zekere Nathan Birnbaum daar anders over dacht. Die bedoelde het zionisme cultureel maar verloor de strijd met Theodor Herzl, met de staat Israel en de catastrofe voor de Palestijnen tot gevolg.
Hugo doceerde aan de Erasmus Universiteit. Enthousiast verhaalde hij over het Probleem Gestuurde Onderwijs, PGO. Dat leek op een volkomen vrije uitwisseling van gedachten over een ‘probleem’ dat door de studenten zelf was aangebracht. Hugo begeleidde hooguit en genoot van de discussies. De Erasmus Universiteit was zijn tweede huis. Hij verheugde zich op de jaarlijkse Eurekaweek, de introductieperiode voor de nieuwe Rotterdamse studenten, immers de nieuwe bewoners van dat huis.
Men zei dat Hugo nooit stopte met nadenken, maar dat leidde ook tot het vaststellen dat de ouderen/bejaarden anders dan vroeger, als bevolkingsgroep er toe doen en niet de hooligans.Vandaar de ‘nieuwe ouderdom’.
Het lijkt erop dat Hugo moest schrijven, van zichzelf. Hij leverde non-stop commentaar op de wereld om hem heen. Aan zijn teksten te zien, ging dat tamelijk rap. Hij was zeer vaardig met de pen, d.w.z. met zijn tekstverwerker en vond het begrijpelijkerwijs belangrijk dat zijn teksten openbaar werden, het liefst in print. Dat De Ster nog maar één keer in de maand werd gedrukt, vond hij maar niets. Vervolgens was hij nogal ongeduldig. De krant diende op de dag van de druk bij hem te worden afgeleverd. Met plezier gedaan.
In De Ster van 19 november staat de laatste column van Hugo afgedrukt. Met de tekst was iets. Er klopte iets niet in de laatste alinea. Dus even bellen met Zeist. In eerdere soortgelijke gevallen liet Hugo het aan de Ster-redacteur over om het vuiltje weg te werken. Nu was het “dit ik laat ik niet op me zitten” en er kwam een nieuwe laatste alinea. Het bleek de allerlaatste. E.W.
nl.wikipedia.org/wiki/Hugo_Verbrugh
erasmusmagazine.nl/2024/12/10/in-memoriam-hugo-verbrugh
desteronline.nl/category/columns/hugo-verbrugh
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar