Huizen zijn in een mensenleven altijd heel belangrijk geweest. Zoals nu in Kralingen waar de studenten het o.a. in de Lusthofstraat heel gezellig hebben op de terrassen maar, zoals in heel Nederland, zijn woningen niet te krijgen of veel te duur. Het doet mij aan vroeger denken. Toen ging het ook over huizen maar meer over in welke wijk je geboren was. Dat was zeker in Kralingen van toepassing. Het mooie was dat je in de wijk waar je woonde kon blijven. De Tweede Wereldoorlog, 1940-1945, maakte op veel plekken daar een einde aan, door het bombardement.
Wij in de Ketenstraat (nummer 57) woonden toen ineens aan de brandgrens. Er was veel liefde in Ketenstraat 57 maar met 4 broers en ik veel te klein. Vanaf die tijd, 13 jaar was ik toen, ben ik bezig geweest om daar wat aan te doen. Eerst een clubhuisje om mensen te vermaken. Toen lid geworden van bewonersgroepen en van daaruit met elkaar zorgen voor betere huizen maar dan moest er eerst gesloopt worden. Ook ons huis en de oude club Vredenoord. Op de foto sta ik voor de deur die even later gesloopt werd evenals ons huis Ketenstraat 57, een benedenhuisje welke nog kleiner was dan het clubhuis.
Later kwamen er plannen voor de Vredenoordlaan nu Gerdesiaweg. Na een lange weg met veel toekomstige bewoners werd er een actiegroep opgericht. Wij hebben 3 jaar actiegevoerd. Voor het stadhuis op de Coolsingel hebben wij met André van der Louw ons overwinningslied gezongen. Mijn moeder kreeg eindelijk een mooi huis met een douche aan de Agaatvlinder. Mijn vader heeft dat niet mee mogen maken die is slechts 59 jaar geworden. De werkgroep Gerdesiaweg staat op de groepsfoto, net na de overwinning eind 1970.
Na mijn trouwen ben ik met mijn gezin in de Rubroekstraat 144 gaan wonen, een veel beter huis. Mijn kinderen zaten op de Koningin Wilhelminaschool aan de Crooswijksesingel. Later ben ik toch weer terugverhuisd naar de Gerdesiaweg in Kralingen, dat was mijn thuis.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar