Er wordt heel wat afgeklaagd over de ziekenhuizen in dit land. Maar niet alles gaat verkeerd, getuige de e-mail die De Ster onlangs mocht ontvangen.
In de afgelopen jaren moest ik nogal eens in het EMC zijn voor behandelingen. Graag wil ik eens een compliment maken, want dat gebeurt mijns inziens over het algemeen te weinig; klachten worden geuit, maar een pluim wordt weinig gegeven.
Afgelopen dinsdag/woensdag was ik er weer. Normaal gesproken gaat er iemand met mij mee, maar dit keer was dat niet mogelijk. Ik werd keurig door Trevvel bij de hoofdingang gebracht, zware tas werd door de chauffeur mee naar binnen genomen. Gebeld naar de post gastvrouw/gastheer (dit zijn vrijwilligers!) en werd ik al snel opgehaald door een aardige dame die mij met de rolstoel naar de afdeling bracht. Daar moest ik even wat langer wachten, maar je kunt koffie/thee/chocolademelk nemen om het wachten te veraangenamen.
Toen ik de volgende ochtend weer naar huis ging dacht ik: wat heb ik het goed gehad want:
– je hoeft maar op de knop te drukken en er komt iemand die vriendelijk en hulpvaardig is
– je krijgt een lekkere warme maaltijd voorgeschoteld en ’s morgens prima ontbijt
– de behandeling werd keurig uitgevoerd
– voordat ik weer vertrok ben ik nog voor controle terug geweest op een andere afdeling, waar ik binnenkort weer terug moest komen; een paar dagen eerder had ik een paar ribben gekneusd maar ik dacht dat de afspraak wel door kon gaan. Dat viel echter tegen, elk hobbeltje op de weg gaf pijn. Vandaar dat ik besloot om bij de betreffende afdeling te vragen of het mogelijk zou zijn om te wachten op een “gaatje”. De enthousiaste receptioniste ging navraag doen en …….. het was geen probleem. Al binnen een paar minuten werd mijn naam afgeroepen (nou moet ik er wel bij vertellen, dat het om een eindcontrole ging, dus ik stond met een minuut of vier weer buiten). En al die tijd werd ik begeleid door de gastvrouw, die mij overal heen bracht in de rolstoel. Toen naar de receptie bij de hoofdingang, die Trevvel belde om mij op te halen.
Het enige dat wat moeilijker is in het Erasmus ziekenhuis: de juiste route en de afstanden naar de afdelingen, maar: dat houdt ons scherp en bewegen is goed voor de mens (die niet in een rolstoel wordt gereden). Dus al met al: hulde aan het Erasmus MC en het personeel, alsmede de vrijwilligers
S. Kleij
Naschrift
Aangezien het de Sterredacteur niet duidelijk was wat er precies aan de hand was gedurende het bezoek van Sytsia aan het EMC deed hij bij haar navraag. Hieronder Sytsia’s aanvullende informatie:
‘Ik had een afspraak bij neurologie (Sytsia lijdt aan parkinson en apneu. Helaas liep ze kort daarvoor gekneusde ribben op) en kon tussendoor terecht bij kaakchirurgie, eindcontrole.
Ik was een aantal keren gevallen: polsen gebroken, schouder op 3 plaatsen gebroken en als laatste kaak gebroken. (als gevolg van de parkinson. Sytsia: ‘Ik ben van plan niet meer te vallen’) Voor dat laatste moest ik nog een laatste keer terug – eindcontrole – en verder moest ik voor apneu-onderzoek en blijf ik onder controle voor mijn parkinson. Maar traumatologie en orthopedie is gelukkig ten einde. Het wordt nu alleen maar beter!
En ik kon tussendoor geholpen worden, helemaal fantastisch! Dus ik hoef niet terug, want mijn ribben zijn best pijnlijk met vervoer, maar daar hoefde ik niet voor naar het Erasmus. Groeten, S. Kleij’
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar