Mijn oudste broer zit al bijna 30 jaar in de textiel. Eerst ging hij naar Istanbul. Heeft daar jaren zijn kleding laten produceren. Op een gegeven moment is die textielhandel verplaatst naar China. In zijn eentje is hij het vliegtuig ingestapt en is gaan kijken hoe en wat. Je geloofd het niet. Hij kwam terug en had de beste kledingfabrieken in the pocket. Hoe hij dat gedaan heeft? Ik zou het niet weten. Wat ik wel weet is dat hij alles durft en recht op zijn doel afstapt. Is geen bange jongen. Zo is hij jaren in China gebleven met zijn kledingproductie. Hij zei altijd, want ik ben zijn lievelings zus, kom een keer kijken wat je broer in China doet! Op de een of andere manier is het er nooit van gekomen om naar China te gaan. Heel stom, bedenk ik mij nu. Want dat was de ultieme gelegenheid om iets van China te zien en om te zien hoe hij het daar doet. Handel blijft schuiven en zich verplaatsen. Wat we niet voor mogelijk hielden is dat de handel zich weer heeft verplaast naar Istanbul. Met andere woorden het is aantrekkelijker om weer je kleding te laten maken in Istanbul. Uiteraard is mijn broer dus nu weer terug in Istanbul. Maar nu voor langere tijd. Hij weet nog niet voor hoelang maar woont er nu. Hij woont er, want als je de productie in goede banen wilt leiden dan moet je er bovenop zitten. Anders krijg je late leveringen of dingen die verkeerd genaaid zijn. Dat soort fouten is in de textiel funest. Alles moet kloppen. Hij woont er dus en zei steeds: , je broer woont er kom langs, je hoeft alleen maar je ticket te betalen en voor de rest eet en slaap je bij je broer. Hoe mooi is dat! Ik ging dus onlangs naar Istanbul. Had al zoveel over gehoord, het is een wereldstad wwar je je ogen uitkijkt. Ik ging met mijn oudste zoon Peter en zijn vriendin Amber. Ik viel van in de ene verbazing in de andere. Temeer, omdat mijn broer nooit opschept als hij weer effe in Nederland is. Hij is relaxt. Nou, ik kwam zijn huis binnen en dacht: wow! Dit is great! Prachtig ingericht. Stijlvol en met klasse.Hip keukeneiland, ladenkastjes die licht geven als je die opentrekt. Van alle gemakken voorzien. Ik moest meteen facetimen met de overige broers en zussen om te laten zien in wat voor walhalla ik was beland. Bleek de buurt de PC Hoofdstraat van Istanbul te zijn. Ik merkte dat meteen aan de mensen die ik de volgende dag in de straat in de buurt tegenkwam. Hij voelt zich daar helemaal thuis en is een van hen. Iedereen kent hem. Overal waar ik met hem binnenstap, wordt hij bij zijn naam genoemd. Wat was ik trots op hem. Dat hij als kleine Surinaamse jongen zich overal op de kaart zet.
Er zijn bezienswaardigheden in Istanbul die je gezien moet hebben. De volgende dag had hij een loopjongen voor ons geregeld die de hele dag met ons op stap ging. Hij bracht ons waar wij naartoe wilden en liet het hart van Istanbul zien. De blauwe Moskee en nog een paar grote moskeeën eromheen. Het ondergrondse museum (voornamelijk donker) was een ervaring, want alles wat wij doen gebeurt in het licht. En alles was donker. Je kon nog net zien waar je liep. Was echt relaxt. Moeten we vaker doen, alle lichten uit en effe een ZEN moment inlassen, want zo voelde het. Ik ben meegeweest naar de kledingfabrieken. Mijn pet af hoe hij dat allemaal voor elkaar bokst. Overdag ontwerpen met de stylist, dagen op pad om stoffen uit te zoeken. Grote fabriekanten die voor wereld merken produceren daar werkt hij mee samen. Als wij ‘s avonds gingen we uit eten dan we altijd een voetballer tegen. Die lopen daar ook gewoon rond. Hij let daar niet op maar ik wel en ik vind het leuk om dan met ze op de foto te gaan. Wat ik ook deed. We gingen naar een bekend restaurant, dat heet NusRet. De eigenaar is bekend geworden met zijn concept, omdat hij over zijn biefstuk op een unieke manier het zout strooide. Dat filmpje is de wereld overgegaan. En heeft gemaakt dat hij zich op de kaart heeft gezet. Grappig hè, dat je soms op een ludieke manier naam kunt maken. Nu MOET je bij Nusret hebben gegeten als je in Istanbul zit. Alleen het is een enorme rij aan mensen die naar binnen willen. En alleen de rijken komen er, omdat het niet goedkoop is om er te eten. De een na de andere grote Range Rover stopt voor de deur. Dus lange rijen mensen die geduldig wachten. Mijn broer komt daar aan en wenkt ons dat we door kunnen lopen. We hoeven niet bij die enorme rij aan te sluiten. Ik zie mensen verbaast kijken, zo van: waar gaan die naar toe? En ja hoor, mijn broer roept naar iemand die hij inmiddels heel goed kent bij NusRet. Als die mijn broer spot, gebaart hij hem meteen om mee te lopen en een minuut later zitten we aan tafel. En zo zorgt mij broer overal dat hij een netwerk heeft. Hij leeft als een koning daar. Geweldig, die ervaring. Had ik voor geen goud willen missen. Weer wat geleerd. Niet bang zijn in het leven, gewoon op alles afstappen en het naar je hand zetten. Een brutaal mens heeft de halve wereld.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar