Een paar maanden geleden vertelde ik u dat ik en mijn vrouw elke maandag oppassen op Amy en Lizzy, de twee dochters van onze dochter Rosanne in Delft. Mijn vrouw houdt zich bezig met de 8 maanden oude Lizzy en ik met de vijfjarige Amy. Die haal ik om 2 uur uit school, met de fiets en dan fietsen wij een uurtje. Soms fietsen wij het hele Delftse Hout rond, dan weer naar het in aanbouw zijnde stationsgebouw. (ik weet het, die van Rotterdam overtreft alles, maar het stationsgebouw van Delft wordt ook wel een beetje imposant) Op de terugweg combineer ik de fietstocht altijd met een andere hobby van mij: kroeglopen. Het liefst ga ik naar kroegen toe die er een beetje verlopen uitzien, maar die vind je niet veel in Delft. Daar bruist het leven nog in elke kroeg en is er altijd wat te doen.
Maar goed, wij stappen een nieuwe kroeg binnen, zoeken een geschikt tafeltje, bestellen een chocomel (liefst warm met slagroom) en een kop koffie en dan gaan wij ons bezighouden met de nieuwste hobby van Amy…, pesten. Amy is dol op pesten, met kaarten natuurlijk. Wij hebben eigen spelregels: als ik een ‘twee’ opgooi dan moet Amy twee kaarten kopen, maar als Amy ook een ‘twee’ heeft, kan zij die opgooien en moet ik zelfs vier kaarten kopen. Het kan zelfs zo zijn dat ik nog een ‘twee’ heb en die gooi ik daar weer op, dan moet Amy zelfs zes kaarten kopen. Hetzelfde geldt voor jokers (vijf kopen), maar daar zitten er maar twee van in het spel. Aan haar gezicht is altijd af te lezen of ze een joker in haar handen heeft. Dan kijkt ze naar je met een glimlach van oor tot oor. Vorige week zaten wij in De Waag, een café achter het stadhuis op de grote markt in Delft en u ziet het al aan haar gezicht: ze had weer een joker. Het geluk des levens zit hem vaak in de kleine dingen.
recent commentaar