Je krijgt al snel een stempel als je niet aan de goede kant van de lijn blijft. Aan de ene kant moeten kinderen worden vrijgelaten om zich te kunnen ontplooien. Maar aan de andere kant is het ook goed om ze niet altijd hun zin te geven. Wat, als je kind de grenzen gaat opzoeken, gaat experimenteren? Dat hoort er zelfs bij. En wat als je kind daar blijft hangen? En die lijn steek je zomaar over, naar de verkeerde kant. Waarom is het makkelijker om het verkeerde pad op te gaan dan het goede? Het verkeerde pad is net een drug. Het is lekker om iets te doen wat niet mag, maar de euforie is van korte duur. Dat zijn korte geluksmomenten. Terwijl het goede pad kiezen vaak niet makkelijk is. Het is een uitdaging om te knokken en niet te snel op te geven. Ik ken genoeg mensen die niet vechten. Opgeven is makkelijk.

Ken je het gezegde ‘zonder strijd geen overwinning’? Opvoeden is een mooie taak maar soms ook ondankbaar. Omdat je als ouder je leven zou willen geven voor je kinderen maar ze kunnen je zo laten vallen dat je bijna gaat twijfelen. En je vraagt je af: heb ik het wel goed gedaan? Of, wat heb ik fout gedaan? Als je merkt dat je kind aan het afglijden is en je er geen grip meer op hebt. Het glipt langzaam door je vingers. Dat is in en in triest. Omdat je als ouder machteloos bent

Ik hoor jonge mensen soms zeggen: ‘wij nemen een kind’. Alsof het iets is dat je gaat halen in de supermarkt. Er mag wat meer stil worden gestaan bij de beslissing of je wel of niet aan kinderen begint. Natuurlijk kan je niet alles uitsluiten maar veel hebben wij als ouder wel in de hand. Als je een kind neemt heb je dat levenslang onder je hoede. Dat is niet niks. Het word onderschat. Die kinderen zijn er altijd. Ook als je een slechte dag hebt. Ze zijn er 24 uur per dag, jaar in, jaar uit. Je kan niet vroeg genoeg beginnen met in huis regels vast te stellen.

Dat zaadje moet al vroeg geplant worden. Daarmee bedoel ik dat je niet snel en vroeg genoeg kan beginnen met duidelijk te zijn naar je kinderen. Ook al denk je dat je ze daarmee kwetst. Want zo begint het schuldgevoel van ons ouders. Ja maar… Duidelijk in wat wel en wat niet kan. Wat mag en wat niet mag. En blijf daarbij. Lastig. Ook ik heb daarmee te maken gehad en was vaak genoeg zwak. Dan laat je dingen toe waar je later spijt van hebt. Zo’n moment van zwakte was als ik belde met familie. Dan zit je lekker in het verhaal en precies dan weten je kids je te vinden om bijvoorbeeld te vragen: mag ik snoep? (terwijl het al bijna etenstijd is) Dan roep je snel ja. Om er vanaf te zijn en om rustig je gesprek te kunnen vervolgen. Achteraf kan je erom lachen, want die kinderen zijn slimmer dan we denken en weten meteen wanneer ze kunnen toeslaan.

Lita Gunther