Ik zat vandaag met een aantal jongeren. En je weet hoe dat gaat, je praat over van alles. En je springt van de hak op de tak. Bij het ene onderwerp praat je wat meer dan het ander onderwerp. Eigenlijk hadden we het over een jongen die wat langer bij zijn vader bleef wonen. Omdat die vader best eenzaam is vanwege corona. Het mooie van corona is dat heel veel dingen die normaal zijn nu onder een vergrootglas worden gelegd.
Net als die vader van die jongen die geen vrienden heeft. Normaal vindt die vader dat prima. Maar nu met corona gaat hij dat wel voelen. Dat voel je omdat je niet meer naar je werk gaat waardoor je dat stukje sociaal contact mist. Met andere woorden, je wereld wordt heel klein. En vergis je niet, wat eenzaamheid met mensen doet. Ik heb het van dichtbij gezien bij deze vader en zoon. Wat wij mooi vinden is dat kinderen zich op hun manier toch gaan bekommeren om hun oud wordende ouders. Het begint heel dichtbij. En dat is bij de mensen om je heen, die met jou mee leven. Als wij dat zo met elkaar kunnen overeenkomen, dan winnen wij al een hoop.
Het gaat om alle kleine beetjes. Wij moeten die corona bestrijden maar in ieder geval mee omgaan. En het ene moment is het makkelijk en het andere moment is het zorgelijk. Het is zorgelijk als we de media mogen geloven, met al dat gesteggel over de vaccinaties. Wel, niet, wel, niet. Dan is het ene middel goed, dan weer niet. Er is zoveel om te doen dat het voor vertraging heeft gezorgd. Inmiddels gaat het weer voortvarend.
Maar het is nog steeds het wiel uitvinden met die corona die ons leven in zijn greep heeft. Ik ben blij dat kinderen zich in ieder geval bekommeren om hun ouders. Dat scheelt al een heleboel. Want wij kijken vaak naar anderen. Met name naar hulpverleners of instanties. Maar zelf kan je al een hoop doen om samen die corona door te komen.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar