Ik zat naar een programma te kijken op tv, dat heet Puberruil. Dan ruilen twee pubers van huis. Ze ruilen van huis maar nemen ook elkaars leven over. Best wel grappig om te zien hoe ze snel moeten omschakelen. Het laat zien hoe de ander leeft en hoe twee pubers van dezelfde leeftijd maar op twee verschillende plaatsen, eigenlijk totaal verschillende levens leiden. Wij kunnen dus meekijken in het leven van die mensen, want de camera zit er bovenop.
Zo had een puber geruild met een kind van een bekende Nederlander. Ella komt uit Waalre en haar vader is voormalig toptennisser Paul Haarhuis. Ze ruilde met Dainah uit Den Haag die hard traint voor een carrière als toptennisser. Toen dat meisje in de gaten had dat ze in huis was bij een bekende Nederlandse toptennisser, had ze het niet meer. Zo blij was ze. Ze wist dit is iemand die in de tenniswereld alles heeft gewonnen wat hij maar kon winnen. Als je voor de deur van zijn huis staat lijkt het net een paleis. Een huis waar menigeen jaloers op zou zijn. Als je naar binnen wil moet je op een deurbel drukken zodat de enorme poort voor jou kan openzwaaien. Hij, Paul Haarhuis, Nederlands tenniskampioen en Wimbledon winnaar in het dubbelspel met Jacco Eltingh, heeft een pracht gezin. Wij, als kijkers, kregen een rondleiding door zijn huis. Met stomme verbazing keek je en je dacht: wat kan een mens zich nog meer wensen? Hij liet ook zijn volle prijzenkast zien.
Toen lieten ze in een kamer zijn zoon zien. Het leven van Paul Haarhuis is drastisch veranderd sinds de geboorte van zijn zoon Tom. Niet dat de diagnose hen verraste; ze waren er al een tijd van overtuigd dat hun zoon anders was dan andere kinderen. Hij zit in zijn kamer en kan niet communiceren. Gehandicapt. Sinds ze weten dat Tom autistisch is, staat hun leven dag en nacht in het teken van Toms opvoeding. Tom kan nauwelijks praten, laat staan dat hij duidelijk kan maken wat hij wil. Tom kan uren met een mand met schelpen spelen of gefascineerd zijn door een waterstraal, maar dat de draaiende wielen van een voorbijrijdende auto levensgevaarlijk zijn, is hem niet uit te leggen. Verstandelijk is hij een kind van anderhalf jaar. Toch willen Paul en zijn vrouw Anja hem de beste start geven die mogelijk is. Hoe de toekomst eruit ziet weten ze niet. Net als Tom proberen ze vooral in het heden te leven. De kans is klein dat Tom ooit zelfstandig zal kunnen leven.
Tom heeft een speelgoedtreintje in zijn hand en laat dat heen en weer rijden over de vensterbank. En dat doet hij de hele dag door. Wij waren stil toen wij de andere kant van de medaille zagen. Toen zei iemand heel zachtjes: hij zou, denk ik, die hele prijzenkast willen inruilen voor de gezondheid van zijn zoon. Toen reageerde een ander: hopelijk geeft God de ouders kracht naar kruis.
recent commentaar