Afgelopen Tweede Paasdag was een grote show op de TV met het doel om geld in te zamelen voor de slachtoffers van de oorlog in Syrië. Er kwam die avond 1,2 miljoen euro binnen. Op zich weinig, voor de tsunami werd, geloof ik, 83 miljoen opgehaald, maar het was voor de regering in ieder geval voldoende om er nog eens 4 miljoen bij te leggen. Dus gaat er nu meer dan 5 miljoen naar Syrië. Waarom? Vroeg ik mij af. Waarom doen we zoiets nu niet in onze deelgemeente? En dan niet incidenteel, maar als structurele aanpak.

Stel, dat er geld nodig is om een gebiedje opnieuw in te richten. Bijvoorbeeld het plein bij het vernieuwde metrostation Gerdesia. U weet wel, dat onoverzichtelijke stukje, waar voetgangers, metrogangers en fietsers samenkomen en waar je in welke richting je ook loopt, het gevoel hebt in de verkeerde richting te lopen. Dat pleintje dus. Dat wil men dus herinrichten. Waarom dan niet aan, zeg vier, marktpartijen gevraagd om een plan te maken? Van eenvoudig tot groots. Met kosten van zeer weinig tot heel veel. Dan doen we een thema-avond op TV Rijnmond waarin alle vier de partijen hun voorstel toelichten en de deelgemeente aan kan geven welke zij de mooiste vindt en hoeveel zij bijlegt. Dit bijleggen kan in de vorm van een vast bedrag of zoiets als een verdubbeling van wat binnenkomt.

Dat kan per keer anders, net als de termijn waarbinnen geld gestort kan worden. Als die actie dan bijvoorbeeld een week duurt, kan het programma iedere avond worden herhaald en wordt de actuele opbrengst aangegeven. Dan worden de mensen die willen bepalen wat met het Gerdesiaplein gebeurt, uitgenodigd om te storten. En na die week wordt bij het binnengekomen bedrag het deelgemeentelijke geld toegevoegd en het plan, dat er met zijn prijs het dichtst bij zit, dat wordt het. Vindt u dat iets? Weer iets anders dan een vrijblijvend referendum, weer iets anders dan een stadsinitiatief, waarbij u iets helemaal nieuws moet bedenken.

Een nieuwe invulling van het oude spreekwoord: wie betaalt, bepaalt.

Eduard Schuringa