Mondialisering nadert met rasse schreden

Mathijs van Asten, die in Ysselstein (Peel) met zijn Zweedse vriendin Kristin Nyberg een trainings- en handelsstal voor jonge sportpaarden runt, is zijn topper Credence Z kwijt. De dertienjarige viervoeter die vorig jaar nog met hem naar NK-brons ijlde, is via Jan Tops verkocht aan een Chinese springruiter. Eens te meer een symptoom van de almaar toenemende mondialisering.

door Han de Gruiter

Chinezen in de ring! Straks hebben de Europese ruiters en amazones al even weinig meer in te brengen als hun tafeltennissende broeders en zusters. Maar concurrentie dreigt uit meer hoeken van de wereld. Wat te denken van Oekraïne? Het won de landenprijs in Rome al. Zelfs Zuid-Afrika doet nu mee aan de competitie om de Nations Cup en wat was het geen surprise dat Saudi-Arabië vorig jaar in Londen het olympische brons van de jumping voor equipes won? Hippisch Europa kan de borst nat maken.

Wie de uitslagen van Londen 2012 nog eens rustig bestudeert, kan er niet omheen dat de ruiters uit voorheen als exotisch bestempelde sportlanden een stevig robbertje hebben meegedaan. In de Top Veertig van het individuele klassement kwamen heel wat niet-Europeanen voor. Oké, de Zwitser Steve Guerdat won het goud, Gerco Schröder het zilver en de Ier Cian O’- Connor brons, maar achter dat trio doemden al meteen twee ‘vreemde snoeshanen’ op, de 43-jarige Kamal Bahamdan uit Saudi-Arabië met Noblesse des Tess en de Mexicaan Alberto Michan met Rosalia La Silla. Dat zijn toch ruiternamen die de meesten van ons niks zullen zeggen.

Broer van de koning
Vier Brazilianen ook liefst bij de eerste 22. Van hen reden er weliswaar slechts twee voor de eer van hun eigen land (Alvaro Affonso de Miranda Neto met Rahmannshof’s Bogeno en Rodrigo Pessoa met Rebozo), maar ook de anderen (Cassio Rivetti met Temple Road en Luciana Diniz met Lennox) zijn wel degelijk afkomstig uit het land waar de eerstvolgende Olympische Spelen worden gehouden. Vrijwel ‘aan het wiel’ van Pessoa en dat van twee andere kanjers (Meredith Michaels- Beerbaum en ‘onze’ Jos Lansink) finishten prins Abdullah Al Saud, broer van koning Abdullah van Saudi-Arabië, en Ramzy Al Duhami met het paard Bayard van de Villa There, uit diezelfde oliestaat afkomstig. Er was zelfs een Japanner tot die olympische Top 40 doorgedrongen: Taizo Sugitani met Avenzio op plaats 33. Het landenklassement bood al evenzeer stof tot nadenken. Groot-Brittannië won in eigen hoofdstad, gevolgd door Nederland en Saudi-Arabië, maar Canada op plaats vijf, de VS op zes, Brazilië op acht, Mexico op negen, Australië (met Duitsland samen) op tien, Oekraïne op veertien en Chili op vijftien, zorgden met z’n achten voor een meerderheid in de Top Vijftien. Interessante ontwikkeling, zoals we die bijvoorbeeld ook al uit de voetbalwereld kennen, met alle voor- en nadelen.

Gemengde relaties
Tot dusver was het zo dat ruiters en amazones uit verschillende landen bij elkaar stage liepen en dan niet zelden bleven plakken. Neem het gemakkelijkste voorbeeld uit eigen land maar: de Australische Edwina Alexander is nu de echtgenote van Jan Tops nadat die eerder een Canadese had afgetest. De Amerikaanse Meredith Michaels ging met Markus Beerbaum naar het stadhuis, de Belg Gilbert de Roock liet de Spaanse amazone Pilar Lucrecia Cordon niet meer gaan, voormalig Europees kampioen Kevin Staut sloeg amazone Pénélope Leprevost (óók Frankrijk) aan de haak, de Ierse amazone Jessica Chesney gaf haar jawoord aan een Duitse paardenman met de naam Kürten en Mathijs van Asten hield de Zweedse amazone Kristin Nyberg voorgoed in de Peel. Voorbeelden plenty, kortom.

Datzelfde geldt voor het aantal ruiters dat zich al dan niet tijdelijk over de grens gaat vestigen. Denk aan de Braziliaan Nelson Pessoa die de regio Brussel als nieuwe vestigingsplaats verkoos of de Canadees Eric Lamaze, olympisch kampioen van 2008, die het Belgische Vrasene opzocht. Neem de Ier Trevor Coyle, sinds jaar en dag in Grimbergen doende met de opleiding van jonge paarden. Week de Duitser Hugo Simon niet uit naar Oostenrijk, de Brit Peter Charles naar Ierland en de Zweed Rolf-Göran Bengtsson juist wél naar Duitsland? Evenals onze voormalige Friese landgenoot Franke Sloothaak en negenvoudig kampioen van Nederland Jos Lansink die om redenen van praktische aard naar België afzakte.

Wachten op de sjeiks?
Voor beoefenaren van de paardensport hebben landsgrenzen van oudsher minder betekenis gehad dan voor anderen. In die zin is al heel lang sprake van een internationale samenleving. Van een goed geïntegreerd wereldje zelfs, waarin het een goede gewoonte is elkaar in tijden van nood te helpen. Bijvoorbeeld met een bruikbaar sportpaard. Maar dat is nog heel wat anders dan de mondialisering die steeds meer om zich heen grijpt en wel eens voor ingrijpende veranderingen zou kunnen gaan zorgen. Voor toestanden à la Manchester City en Vitesse. Hoe lang nog voordat oliesjeiks uit het Midden-Oosten, nieuwe rijken uit China of energiebaronnen uit de voormalige Sovjet-Unie hier alles komen opkopen wat aan goede paarden, ruiters, maneges en concoursen te vinden is? Voor de een misschien het ideaalbeeld, voor de ander het grote schrikbeeld.