Tegenover mijn zus haar woning was altijd een stuk bos. Geen bos als in het verre binnenland maar bos zoals je dat ziet wanneer er niks met een stuk grond wordt gedaan. Zo zag het er uit. Als mijn neefjes op straat voetbalden, dan was het lastig, want die voetbal kwam herhaaldelijk in dat bos terecht. Soms vonden ze die terug en soms ook niet. En dat bos had nog meer nadelen. Er kunnen slangen zijn. En dieven kunnen zich daar schuilhouden.
Dus op geen enkele manier konden wij dat bos waarderen. Gelukkig voor mijn zus kwam er verandering in dat ellendig stuk bos tegenover haar. De eigenaar bleek te zijn overleden. Een oude vrouw bleek de eigenaar te zijn. Dus kwamen haar kinderen in beeld. Het bleken twee zussen te zijn die nu eigenaar waren geworden van dat stuk bos. Al vrij snel na het overlijden van die oude vrouw kwamen die twee dochters naar dat perceel kijken. Mijn zus zag dat ze er erg geïnteresseerd naar keken. Niet gek, want het perceel ligt in een goeie wijk van Paramaribo. Die wijk noemen wij Uitvlugt.
Om nu een stuk grond in deze wijk te kopen, gaat heel veel geld kosten. Dus deze zussen beseften dat het stuk grond een erfenis was uit de hemel. Ze kwamen met veel interesse naar hun erfenis kijken. Ze zijn teruggegaan naar Nederland en zijn toen met elkaar rond de tafel gaan zitten. Het bleek dat beide zussen het een mooie kans vonden om ooit terug te komen naar Suriname, om er te wonen. Ze begonnen dat stuk grond bouwklaar te maken.
Wat een verademing was het voor mijn zus, dat het stuk bos niet meer bos was maar dat het gereed werd gemaakt voor woningen. De twee dochters hebben hun tijd genomen om die huizen te bouwen. Want het lastige van een erfenis als deze is dat je die wel kunt krijgen maar dat je het geld niet hebt om er iets op te bouwen. Dat was met deze twee zussen zo maar ze namen de tijd. Het heeft jaren geduurd voor de twee huizen af waren. Steeds als ze geld over hadden stuurden ze dat, om weer een stuk te bouwen. Uiteindelijk waren de huizen af. Ze hadden hun leven in Nederland. Beiden hebben gebroken met Nederland. Ze hebben kinderen daar. Die waren al groot, dus die zouden hun eigen weg gaan.
Uiteraard zou je wel een hoop gaan missen, zoals de warmte van je kids. Je kan niet meer even binnenwippen bij ze of op verjaardagsbezoek gaan. Dat was hun grootste dilemma. Maar ze hebben zich erover heen kunnen zetten en zijn toch gekomen. Ze hebben de knoop doorgehakt en hebben een prachtig huis. Ruim, veel licht, grote ramen. Als je die openzet voel je de wind naar binnen waaien. Dus wat woning betreft, hebben ze het voortreffelijk. Ik weet dat menig Nederlander van Surinaamse afkomst er jaloers op zou zijn. Want heel veel willen komen maar kunnen niet. Hebben niks om naartoe te gaan. Je moet minimaal een huis hebben als je de oversteek maakt, dan hoef je alleen nog voor geld te zorgen om dagelijks van te leven. Dan is het oké om in Suriname fantastisch te leven op je oude dag.
Een van de zussen, die beiden van creoolse afkomst zijn, heeft een Hollandse, blanke man. Ik kijk altijd naar die man als ik op het balkon zit. Ik zie hoe die man geniet van Suriname. Ik zie hem in zijn tuin bezig. Hij heeft een auto maar pakt altijd de fiets, zijn pet op tegen de felle zon en dan gaat hij. Omdat ie dan ook geniet van de natuur en en alles om hem heen. Ik kijk naar de kop van die man. Die gaat nooit meer terug naar Nederland. Hij is hier op zijn plek. Zijn blanke ouders komen om de twee jaar, die genieten ook. Die blijven dan drie maanden bij hun zoon.
Dus die ouderwarmte krijgt hij regelmatig. Maar de behoefte om naar Nederland te gaan heeft hij totaal niet. Het grappige is dat zijn Surinaamse vrouw wel elk jaar drie maanden in Nederland zit bij haar kinderen. Ze mist die kinderen ontzettend. Zo zie je maar weer, ze zijn allebei ouders maar gaan anders om met het gemis van hun kids. Tegenwoordig is de afstand niet zo enorm omdat je met Facebook en Facetime (videogesprek) elke moment van de dag contact kunt hebben en ook nog gratis.
Dat maakt dat het gemis nog meevalt. Ik hoor veel mensen zeggen: ik vertrek naar een ander land op mijn oude dag. Dat is niet zo eenvoudig. We vergeten dat je met het gemis van de kids te maken krijgt, de geboorte van kleinkinderen moet missen of trouwerijen. Veel. Maar goed, soms moet je gewoon de dingen doen en een beetje kijken hoe het loopt. Meestal valt het wel mee. Bij deze twee zussen valt het mee omdat ze elk jaar naar hun kids gaan om te plakken. Ze leven dan helemaal weer op als ze terug zijn in Suriname
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar