In de roman Airport van Arthur Hailey (1968) kom een scène voor die volgens mij de kern illustreert van de recente val van Rutte IV. Het verhaal speelt in de winter op een internationaal vliegveld in Chicago. Een uniek zware sneeuwstorm heeft het vliegveld bijna geheel lamgelegd; er is nog maar één landingsbaan bruikbaar. De serie rampen begint ermee dat een Mexicaans vliegtuig dat daar geland is, door een foute manoeuvre van de piloten half dwars van de baan afglijdt en vast komt te staan in de blubber ernaast. Intussen is in de lucht een andere ramp gebeurd. In een vliegtuig dat een paar uur eerder was opgestegen op weg naar Rome bleek een zelfmoordterrorist voornemens het toestel boven de Atlantische Oceaan op te blazen. Dat is in een mooie serie dramatische momenten bijna helemaal verhinderd, maar het toestel is door dit incident zó sterk beschadigd dat het terug moet naar Chicago. Daar moet het dus tot elke prijs kunnen landen: probleem! En dan komt iets heel bijzonders in het spel: Joe Padroni, hoofd van de afdeling vliegtuigonderhoud krijgt de opdracht het vastgelopen vliegtuig van die landingsbaan af te krijgen. Dan mogen kijkers van de film en lezers van het boek vele minuten real time meeleven met hoe Padroni een bijna-quasi-mystieke zielsverwantschap blijkt te hebben met de motor van vliegtuigen. Telkens wisselend, ultragoed luisterend naar het geluid van de motoren, iets méér, iets minder gas … – en ja hoor! Net op tijd is de baan vrij voor een happy en van roman en film.
Fotobijschrift: Aanzienlijk minder dramatisch en zonder enige associatie aan criminaliteit, maar daarentegen wel van héél dichtbij, heb ik wat ik hier bedoel vaak zelf een beetje meegemaakt. Vele jaren hebben wij onze vacantie doorgebracht in het stadje Blonay in het kanton Vaud in Zwitserland, regio Vevey Montreux, Lac Léman, Meer van Genève. Het ligt op 620 meter boven de zeespiegel. Een van zijn attracties is een historisch stoomtreintje dat in de zomer elk weekeinde naar en terug van Chamby, op 749 meter, rijdt. Hemelsbreed is de afstand amper een kilometer. De locomotief wordt gereden door vrijwilligers in de persoon van gepensioneerde stoomlocomotiefbestuurders. Als speciale attractie mag een passagier soms mee in de locomotief. Daar en zó hebben al onze kinderen en ik dus vaak zoiets meegemaakt. Wij voelden van zo dichtbij als mogelijk was hoe machinist en stokers bijna live communiceerden met de machine die ruim honderd meter omhoog moest …
Het jongetje op de twee foto’s is ons oudste kind Stefan, toentertijd 12 jaar. Nu 1 dr. ir en al grootvader.
En nu komt onze eigen Mark Rutte in mijn verhaal. Alsof het een thriller is, mogen wij Nederlandse burgers dezer dagen en straks nog weken lang in bijna real time meekijken en meeluisteren naar wat in Den Haag en ‘in Den Haag’ allemaal gebeurt en niet gebeurt. Wij mogen bijna meeleven met hoe Mark een bijna-quasi-mystieke zielsverwantschap heeft met de andere betrokken politici. Telkens wisselend, ultragoed luisterend naar wat ze zeggen, zien wat ze uitstralen, iets méér, iets minder ‘hoog spel’, even iets terugnemen, dan weer in real time meeleven met hoe Rutte vol op het orgel gaat en alle registers opentrekt – de polderiaanse machtspoliticus pur sang.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar