Och, Ik krijg er tranen van in mijn ogen als ik weer naar het moment terugga waarop een moeder mij onlangs in vertrouwen nam en zei: ‘Mevrouw Lita ik hou nog steeds heel veel van hem, ondanks dat hij mij zoveel verdriet doet. Gunst, wat kan het leven soms hard zijn’. Onderschat niet wat sommige mensen op hun bord krijgen. De kunst is hoe je met die intens ongelukkige tijd in je leven omgaat. Dat is een vak apart. Dan is van belang waar je vandaan komt. Want omgaan met teleurstellingen moet je leren.

Als je geluk hebt, hebben je ouders daar aandacht aan besteed en veel met je gepraat over mindere momenten in het leven. Dan zit je aan de goede kant van de opvoeding. Zien doen, laat doen. Vaak hoef je niet tegen kinderen te zeggen: zie dit als een leermoment. Nu zitten we er zó in en zó gaan wij ermee om. Als je die betrokken ouder hebt, dan leer je onwijs goed omgaan met teleurstellingen.

Deze vrouw die mij op een huisfeest aansprak, omdat ik naast haar zat, vergeet ik nooit meer. We babbelden honderduit. Op een gegeven moment voelde ze zich veilig bij mij en ze keek een beetje voorzichtig om zich heen. Toen ze zag dat niemand anders meeluisterde, ging ze fluisteren. Ze vertelde dat ze 9 kids heeft, 5 jongens en 4 meiden, waarvan de jongste van 21 jaar op dat moment binnen kwam lopen. Ik dacht: verrek, wat een leven heb je gehad. Het kon niet stuk. Totdat ze vertelde dat die jongen niks met haar te maken wilde hebben. Na de scheiding van haar man is ze een zoon kwijtgeraakt. Hij kan er niet goed mee omgaan. Hij neemt het zijn ouders kwalijk dat ze zijn leven op zijn kop zetten. Hij houdt zijn kinderen weg bij hun oma. Ik dacht al, waarom praat ze ineens zo zacht? Die verloren zoon zat tegenover ons. Hij heeft ook nog ‘s een vriendin en die zegt: ik wil jouw moeder niet hier in huis.

Maar nog het meest wil ik laten zien dat wij mensen soms intens ongelukkig zijn in ons leven maar dat je dan ergens kracht uit moet putten. Ze vertelde dat haar geloof mede geholpen heeft om over deze ellende heen te stappen. Ze vertelde dit met zo een big smile!  Ik was blij voor haar, omdat het uiteindelijk een proces is waar je doorheen moet. Ze gaf aan dat haar deur openstaat voor hem en dat ze hem met open armen weer binnenlaat. Ze zei: ‘Zie je, hoe stoer ik hier zit te praten op het feest? Welnu, niemand ziet mijn tranen als ik ‘s avonds in mijn bed lig en huil’. Ik gaf haar een omhelzing en zei hoe ongelooflijk trots ik was op haar, dat ze 9 kids heeft grootgebracht. En dat het zeker weer een keer goed komt met de verloren zoon die niet met haar praat. Wat kunnen kinderen soms hard zijn naar ouders, hè?

Lita Gunther

Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
[wysija_form id=”1″]