Werkelijk indrukwekkend vind ik de EO natuurfilms ‘Life Story’. Die laten zien hoe gruwelijk de natuur is. Dat ervaar je niet als je op zondagmiddag gezellig door het Kralingse Bos loopt en je met je kinderen de hertjes gaat voeren. Maar ook in dit bos, in het klein, vinden gruwelijkheden plaats. Dan is de mens nog een van de aardigste soorten. Nu heb ik al eens een column gewijd aan de onvoorstelbare wreedheden in de natuur, maar in ‘Life Story’ kwamen nog weer een paar nieuwe ‘juweeltjes’ naar voren die ik graag met u wil delen.

Wist u bijvoorbeeld dat gemiddeld 4 op de 5 leeuwenwelpen al sterven voordat ze volwassen zijn? Dus 80% gaat het hoekje om in de eerste levensjaren. Een van de oorzaken is dat als er een natuurmannetjesleeuw bij de groep komt die de vader van de welpen verdrijft of doodt, deze alle welpen doodbijt en de vrouwtjes met zijn zaad bevrucht.

De brandganzen in Groenland zijn een verhaal apart. Zij broeden daar op honderden meters hoge rotsen. Tussen die kale rotsen leggen zij hun eieren, zodat andere dieren hun toekomstig kroost niet kunnen stelen.

Maar dat heeft wel het nadeel dat de pasgeboren kuikentjes geen eten kunnen zoeken. De ouders kunnen dat voer niet geven en het duurt nog weken voordat de kleintjes kunnen vliegen. Daarom vliegen de ouders al een paar dagen na hun geboorte weg en gaan roepen dat de kleintjes van de rots moeten springen. Het vertrouwen in vooral hun moeder is zo groot dat ze inderdaad springen. (foto 1) Ze storten meer dan 100 meter naar beneden (foto 2, dus Euromasthoogte) en slaan vervolgens gewoon te pletter op de onderliggende rotsen. In hun val raken ze ook nog meermalen de rotsen en ze buitelen voor dood naar beneden. Van het nest dat werd gefilmd bleven van de vijf kuikens er twee morsdood achter. Drie waggelden even later, gekneusd en suf, weer achter de moeder aan. Ongelooflijk. Oh, oh, wat is de natuur toch mooi.

Jacques Beket