Nederland wordt vaak een discussieland genoemd. Als iemand A zegt, dan zegt een ander a, omdat A weliswaar hetzelfde klinkt als a, maar toch iets heel anders is. Maar op dit moment maakt Nederland en ook ons Rotterdam die naam niet waar. Ik zal gelijk aangeven wat ik bedoel. We mogen alleen nog maar “Noodzakelijk Reizen”. Maar wat is dat eigenlijk, noodzakelijk reizen? Dat alleen noodzakelijke mensen mogen reizen? Of dat je alleen mag reizen als dat voor je beroep noodzakelijk is, zoals chauffeurs en zakkenrollers? Of als je een pijntje voelt en vindt dat je naar de dokter moet? Maar goed, laten we eerst eens kijken welke mensen er noodzakelijk zijn, want ik neem aan dat die sowieso mogen reizen. Ik heb die vraag (over mijzelf) binnen de familie en in kleine vriendenkring gesteld en het antwoord was niet eenduidig. Er waren er die dachten dat ik een voltooid leven had, opvoeding kinderen klaar en ook zij konden door na mijn dood. Maar goed. Ik blijf noodzakelijk reizen: ik MOET er soms gewoon uit.
En dan nog iets: de mondkapjesplicht. Ik ben daar sterk voor. Als verwoede treinreiziger – ik zie de trein als een noodzakelijk kwaad, dus mag ik reizen – zie ik graag anderen zo’n kapje dragen. Men praat minder, ik slaap beter. Nee zo’n gemuilkorfde coupé mag ik wel. En of het helpt de virussen te onderdrukken? Ik weet het niet. Maar er zijn veel belangrijkere redenen dat ik voor mondkapjes ben. Aan de ene kant ben je je er van bewust dat er iets aan de hand is en aan de andere kant geven ze bewegingsvrijheid. Want laten we niet vergeten: 2020 is het jaar dat we 75 jaar vrijheid vieren. We moeten er wel voor zorgen dat we niet over 75 jaar 2020 als het jaar van de gijzeling door het RIVM herdenken. Vandaar mijn positieve voorstel: verplicht mondkapjes en hef de 1,5 meter regel op. Kunnen we morgen mee beginnen. Op zijn minst in ons gebied. Dan komt de glimlach vanzelf terug op ons gezicht. Al is het maar op ons mondkapje.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar