Wat kunnen mensen elkaar ontzettend verrassen. Ik ken een trainer. Hij is het voetbalseizoen heel enthousiast begonnen. Zijn pupillen waren ook blij met hem. De wedstrijden kabbelden voort. Hij had de pech dat zijn team de ene wedstrijd na de andere begon te verliezen. Zijn team belandde onderaan de competitielijst. Je weet hoe dat gaat, de hele club had het over de verloren punten.
Dan belandt je als trainer in de gevarenzone. Want vaak drijft de club ook op donaties van het bedrijfsleven en vele supporters hebben financieel ook een vinger in de pap. Met als gevolg dat iedereen zich afvraagt, wat gaat de club doen? Het bestuur dreigt te bezwijken, deels ook door de druk van de leden (denk ik) en tot overmaat van ramp blijkt dat enkele voetballers waar je elke dag leiding aan geeft, dat die het vertrouwen in je hebben opgezegd.
Dat voelt als een dolksteek. (lijkt mij) Dat vind ik nog het ergste van alles. Na een wedstrijd die je wederom hebt verloren, wil je gaan evalueren met je pupillen en wat blijkt? Dat je als trainer tegenover de groep moet zeggen: jongens, vandaag zien jullie mij voor het laatst, want ik ben ontslagen. Een paar van jullie hebben ook aangegeven mij niet meer te willen. Pfff, HOE voel jij je dan als voetballer tegenover zo een trainer op dat moment omdat je weet dat je mede schuldig bent aan zijn ontslag?
Weer een voorbeeld van hoe hard wij mensen zijn naar elkaar, want het voetbalseizoen is nog maar een paar maanden geleden begonnen en NU al moet je vertrekken. Ik heb te doen met die trainer. Een pupil die geen boter op zijn hoofd heeft, heeft zijn trainer een lief bericht gestuurd, in de trant van: wat vervelend voor u, maar succes bij alles wat u gaat doen. Dat verzacht de zaak.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar