Ouder zijn is een volledige baan, 24 uur per etmaal, 7 dagen per week. Het lijkt soms een ondankbare baan omdat er geen geld, niks tegenover staat. Alles wat je terug krijgt van je kinderen is een toegift. Om te beginnen moet je niks terug verwachten. Dan kun je ook niet teleurgesteld raken. Iedereen doet het op zijn eigen manier wat opvoeding betreft. Er is hier geen protocol voor. Niemand kan jou daarom iets kwalijk nemen. Het is de meest heerlijke baan waar jij je eigen draai aan kunt geven, zonder dat er een baas is die over je schouders meekijkt. Het enige wat je in stilte hoopt, is dat wat je erin stopt er ook uit komt.

De vakantie komt naderbij, de scholen gaan dicht en er wordt in deze periode geïnformeerd naar de schoolresultaten. En? ben je over naar het volgend schooljaar? Of, ben je geslaagd? Het is voor ouders ontzettend spannend. Omdat je het hele jaar hebt meegeleefd met je kind. Meeleven kan op onwijs veel manieren. Middels overhoren of ervoor zorgen dat ze bijles kunnen krijgen in de vakken waar ze zwak in zijn. Of er gewoon voor ze zijn door oprecht met ze aan tafel te zitten als ze ontbijten voordat ze naar school gaan en je ze uitzwaait bij het raam. Er zijn legio manieren om betrokken te zijn in de periode dat ze naar school gaan.

Als ze naar de middelbare school gaan, wordt de afstand al groter omdat die kinderen steeds minder met je gaan delen. Dat hoort bij de stoere fase waar ze in zitten en dat hoort bij hun leeftijd. Dus, als ouder vraag je toch af en toe voorzichtig hoe het op school gaat. Dan komen de antwoorden nog wel. Als ze naar het HBO of de universiteit gaan dan merk je helemaal dat de afstand nog groter wordt. Want dan komt er helemaal geen informatie meer. Ze zijn al groot, dus wil je ze ook niet teveel lastigvallen met vragen waar je van weet dat ze er niet op zitten te wachten, zoals: hoe gaat het op school? Ze hebben een bepaalde volwassenheid waarbij ze het bijna vanzelfsprekend vinden dat ze hun best doen. En dat je daar op vertrouwt. En al helemaal als je afkomstig bent uit een dorp en je ouders het voor je mogelijk hebben gemaakt om te wonen in de grote stad waar de school gevestigd is. De voordelen: het is dichterbij, je hebt geen reistijd, je bent in de big city en dat is toch mooi meegenomen en je woont op jezelf en wordt in no time zelfstandig. Ouders die een beetje geld hebben realiseren dat voor hun kind. Die kopen een appartement en hebben geen last van die huisjesmelkers die je overvragen voor een mini ruimte waarin je nauwelijks je kont kunt draaien.

Zo is er ook een jongen uit een dorp verhuisd naar de grote stad om te studeren. Hij ging elke vakantie netjes naar huis. En dat 4 jaar lang. Hoe hij dat geflikt heeft weet ik niet, maar hij bracht één keer per jaar een rapport naar huis waarin stond hij over was naar het volgend jaar. En na 4 jaar was hij het zover. Hij gaf aan dat hij geslaagd was. Opgetogen en in de leukste kleren en met camera, togen de ouders samen met hun zoon naar de universiteit voor zijn diploma uitreiking. In het gebouw van de universiteit nam hij zijn ouders mee naar een ruimte waar je kon zitten. Zij dachten te moeten wachten tot hij aan de beurt zou zijn om zijn diploma overhandigd te krijgen. Hij zei plotseling uit het niets: ik moet jullie iets vertellen. Ze keken verbaasd. Hij zei: ik ga jullie niet langer in de spanning houden, maar ik ben de afgelopen 4 jaar nooit naar school geweest. Jullie verwachtten zoveel van me en ik kon het niet waarmaken. De school was te moeilijk voor mij ik kon het niet. Het was boven mijn kunnen. Maar ik wist niet hoe ik dat tegen jullie moest zeggen, omdat jullie alleen oog hadden voor presteren en niet voor mij. Ik schaam mij dat ik jullie vertrouwen heb geschaad maar ik vond nergens de ruimte om het te zeggen. Waardoor ik met deze leugen ging leven. Ik ga uit het appartement dat jullie voor mij gekocht hebben. Ik weet niet wat ik ga doen met mijn leven maar het is ieder geval niet wat jullie voor ogen hadden. Die ouders hebben net geen hartstilstand gehad. Triest voor alle partijen. Ze zoeken met zijn allen hulp. Ze zijn onder behandeling van een psycholoog. Leg de lat niet te hoog voor je kind. Zo zijn er alleen maar verliezers.

Lita Gunther

Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
[wysija_form id=”1″]