Vorige week schreef ik hier over desteronline.nl/voorgeboortelijke-herinneringen-en-daaromtrent, ‘Wordt vervolgd’, waren de laatste woorden. Dat gebeurt dus nu hier, in dit stukje. En op woensdag 10 juni zal de burgemeester van Amsterdam in de gemeenteraad bevraagd worden over wat vorige week maandag 1 juni op de Dam gebeurd is. Dat is vorige week zo afgesproken. Nu, het moment waarop ik dit stukje schrijf, 6 juni (D Day!) eind van de ochtend, is dat nog toekomst. Op het moment waarop u, lezer, van De Ster, dit stukje leest, zal die Amsterdamse bevraging wellicht verleden tijd zijn (even aannemende dat die dan conform de voornemens feitelijk plaatsgevonden zal hebben).
Zoals dat hierboven staat, klinkt het erg ingewikkeld. En dat is het ook. Het is gewoon moeilijk om met de tijd om te gaan. Iemand van heel lang geleden die dat al heel goed wist, was Augustinus. Lees maar na: desteronline.nl/de-dag-van-augustinus. Alleen al daarom, staat dat verhaal over Amsterdam hier onder alle voorbehoud. En zeker in deze barre tijden van ‘chaos en onzekerheid’, je weet immers maar nooit. Het citaat komt van Jan Rotmans, hoogleraar transitiekunde aan de EUR en mijn buurman aan de over = noord-west kant van ons huis in Kralingen. Voor zover ik weet is Jan Rotmans de schepper van het woord ‘kantelmoment’. In elk geval schrijft hij op het digitale inspiratieplatform MaatschapWij duidelijke taal: ‘”Veel mensen voelen chaos en onbehagen, volgens mij heeft dat te maken met de overgang naar een nieuw tijdperk.” Zijn mantra: we leven niet in een tijdperk van verandering, maar in een verandering van tijdperk. Een cruciaal kantelmoment in de geschiedenis van de mensheid. Dat geeft ons de vrijheid onze samenleving opnieuw uit te vinden en laadt tegelijk een loodzware verantwoordelijkheid op onze schouders. Hoe gaan we daarmee om? “Koppel een hoog doel aan iets heel praktisch. Anders is het niet te doen.”’
De accentuering van die ene zin in het citaat hierboven heb ik daar aangebracht. Daarover heb ik eerder hier geschreven: desteronline.nl/voltooid-leven-en-de-standpunten. Héél kort samengevat: de menselijke kennis, ons kenvermogen, de manier waarop wij denken, waarnemen, begrijpen, kennis vergaren – dat verandert allemaal. Iets leren kennen, met name een ander mens leren kennen, begrijpen, doorzien, wordt steeds meer een proces in drie ’trajecten’, waarbij het derde traject is dat je die ander heel even een beetje zelf wordt. Ook daarover heb ik eerder hier geschreven: desteronline.nl/kinderboekenweek-2-13-oktobersprookjes. De drie ’trajecten’ heten (1) de imaginatieve, (2) de inspiratieve en (3) de intuïtieve benadering. Eerst (het ‘nul’- traject, dat er altijd is) zie je gewoon visueel de ander als het plaatje zoals het er voor het oog is; dat is het materiële traject. Daarna (1) zie je het innerlijk, dan ‘schouw’ je het beeld met je ‘geestesoog’. Dat is imaginatie. (2) In de inspiratie ‘hoor‘ je vervolgens virtueel wat het beeld je wil ‘zeggen’, wat het wil uitdrukken. (3) In de intuïtie, die altijd maar heel kort duurt, maar wel ritmisch verloopt, word je even een beetje die ander.
‘De ander WORDEN’ … – dat klinkt als erger dan science fiction – als pseudo science phantastic of iets van die strekking. Maar denk eens na over die ene bijzondere levenssituatie waarin je ♀ + ♂ met je tweeën éven als één ‘ik’ in het hiertussenmaals bent … (als we destijds op het gymnasium in een Griekse tekst de situatie tegenkwamen die ik hier bedoel, moesten we dat nog vertalen met ‘zij mengden zich’ (μειγνυμι) … Dan moet je dus niet verbaasd zijn als we merken dat we, als we terug zijn op aarde, opeens met ons drieën zijn, toch?
In sommige landen is het voor klanten mogelijk zelf hun postzegels te ontwerpen – dit is onder andere het geval in Nederland (Wikipedia)
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar