Hoeveel mensen leven nog die de oorlog daadwerkelijk hebben meegemaakt? Nog maar een handjevol. En het worden er nu in snel tempo steeds minder. Je moet nu al 78 jaar zijn wil je het laatste oorlogsjaar als 10-jarige hebben meegemaakt. Steeds minder mensen die uit eigen ervaring kunnen vertellen over hoe de oorlog echt was. En zeer binnenkort is er niemand meer. Is dat de reden dat er de laatste jaren zoveel publicaties over zijn?

Ik las het ontroerende boek: ‘Haar naam was Sara’ Er is ook een film van gemaakt. Over de deportatie van duizenden joden in Parijs, die rücksichtslos uit hun hui zen werden gehaald. Zij werden eerst da gen lang met duizenden opgesloten in het Vélodrome d’Hiver, een wielerstadion in Parijs. Daar speelden zich, on der de gloeiende zon, drama’s af. Daarna, als minder dan vee, werden ze naar de gas kamers vervoerd. Maar ik vond het allerschokkendste van het verhaal dat de Franse politie daar zo enthousiast bij heeft geholpen. Ze namen zelfs de joodse kinderen mee, zelfs baby’s, iets wat de Duitsers hen helemaal niet hadden bevolen. Het verhaal greep mij behoorlijk aan. Maar half Frankrijk was eigenlijk pro Duits en dus is het ook weer niet zo verwonderlijk.

Enkele weken geleden sprak ik met iemand over het Franse ‘Vélodrome d’Hiver’. Zijn antwoord: ,,Oh, maar daarvoor hoef je niet helemaal naar Parijs hoor. Hier in Rotterdam zijn soortgelijke vreselijke deportaties geweest. Ook hier heeft onze eigen Rotterdamse po litie flink meegeholpen om de joden uit te roeien. Ook hier is een ‘Vélodrome d’Hiver’ ge weest met de vreselijkste taferelen, waar de joden opgesloten werden. Dat was op Zuid, vlakbij het Poortgebouw en werd ‘Loods 24’ genoemd. Alleen al in Rotterdam en omgeving zijn 12.000 mensen vermoord, alleen omdat ze jood waren.” Ik ben gaan kijken op Zuid. Alleen een stukje muur is nog de stille getuige van deze zwarte bladzij in onze geschiedenis. Om nooit te vergeten.

Jacques Beket