Ik ben een paar dagen naar mijn zwager Ed in Seillans in Zuid- Frankrijk geweest. Dat heb ik geweten. Wij (mijn vrouw, haar zus Elvira met haar man Gert en ik) stappen in Nice uit het vliegtuig en halen de huurauto op. Prachtig weer, zonnige stemming. Ik had thuis in Rotterdam al mijn zwembroek aangetrokken, dus wij moeten natuurlijk even een duik nemen in de Middellandse Zee. Na een broodje en een verfrissende duik lopen wij terug naar de auto. Daar aangekomen blijken er twee ramen ingeslagen en ALLES uit de achterbak is weg. Alle koffers weg, dus kleren weg, schoenen weg, scheerapparaat weg, opladers en telefoons weg, paspoorten en rijbewijzen weg. Stel je voor, je staat in Frankrijk en je hebt alleen nog de korte broek die je aanhebt en verder niets!

De vrouwen zijn volkomen in shock! Maar het ergste moet nog komen. Wij rijden metéén naar de politie in Nice. (waarom zitten die toch altijd in een uitgewoond pand?) Twee puistenkoppen achter de balie horen ons aan en lachen ons vervolgens gewoon uit! Ons Franse vocabulaire is te pover voor zo’n ingewikkeld gesprek, dus vragen wij of er iemand Engels spreekt. Er wordt naar iemand gewezen en lachend in het Frans geroepen: ,,Jean, jij bent de klos”. Maar Jean blijkt nog beroerder Engels te spreken dan ik Frans. Het wordt een kluwen van onbegrijpelijkheden over en weer en als hij merkt dat hij het niet heeft begrepen, zegt Jean ijskoud dat hij hoofdpijn van ons krijgt. Bijna 3 uur brengen wij in dat (voor Nederlandse begrippen) onbewoonbaar verklaarde gebouw door, geen koffie, zelfs geen stoel. Als wij eindelijk met een verklaring buitenstaan gaan wij terug om een andere huurauto te halen en staan nog anderhalf uur in de file over een afstand van 9 km naar het vliegveld. Als dat eindelijk geregeld is, kopen wij buiten Nice wat onderbroeken, sokken en een jas (mijn vrouw Marian had haar betaalpas, mobiele telefoon, e.d. meegenomen naar het strand) en komen heel laat bij mijn zwager in de bergen van Seillans aan.

Seillans

 

Die leest het politierapport en vertelt dat het helemaal verkeerd is opgeschreven. Dus wij moeten weer terug naar het politiebureau in Nice om dat te laten veranderen, anders kunnen wij zonder paspoort niet terug met het vliegtuig. Wij nemen een brief mee waarin mijn zwager in het Frans alles netjes uitlegt. Weer bij het politiebureau aangekomen zegt een puber in agentenkleding doodleuk dat dit niet gaat. De luiheid en de arrogantie straalt er vanaf. Halverwege het gesprek loopt hij gewoon weg zonder wat te zeggen om na 20 minuten weer terug te komen. De koffie zit nog aan zijn mondhoeken. Na een uur word ik wanhopig. Na twee uur krijg ik moordneigingen. Na bijna drie uur hebben wij eindelijk de juiste papieren. Ja … Frankrijk is een prachtig land.

Jacques Beket