Wij zijn nu onderweg naar Valencia, de sinaasappelstad. Inmiddels kennen wij iedereen in de bus. Wij hebben het voordeel dat het een bus is met 50 zitplaatsen en wij zijn maar met 30 mensen, dus je kan dan weer bij de één, dan weer bij de ander gaan zitten. De meesten zijn niet alleen op reis gegaan. Zo zit er, samen met zijn vrouw, een handelaar die interessante zaken heeft gedaan in het Oostblok, twee vriendinnen waarvan de mannen niet meewilden op deze reis en een 63- jarige man met zijn 24-jarige Filipijnse vriendin. Ik ontmoet zelfs de dochter van Freek Velders. Freek was ooit de bezielende dirigent van Het Rotterdams Jongenskoor, waar ik vroeger ook op heb gezeten.
De meeste zijn de 50 gepasseerd en ik ben altijd benieuwd hoe zo’n leven dan verlopen is, in vogelvlucht. Je hebt maar één leven, dat ook nog kort is, met al zijn toevalligheden. Op de één of andere manier vertelt iedereen dat graag en geloof me, bij iedereen heeft het noodlot wel een keer toegeslagen. Zo ook bij een charmante en amicale vrouw van rond de 60. Ze was deze reis samen met haar dochter. Toen zij eindelijk was uitgefeest in haar leven en de ware had gevonden, zou er een gigantische bruiloft komen met 150 gasten. Ze waren smoorverliefd en regelden alles saampjes tot in de puntjes: welke locatie, wat wordt er gegeten, wie zit naast wie, wie spreken er, welke band komt optreden, waar slapen alle gasten. Uiteindelijk was alles geregeld. Nog geen maand voor de bruiloft komt er een tegenligger op hun weghelft en ze maken een frontale botsing. Hij hartstikke dood en zij overleeft als door een wonder de klap. Zo’n moment in je leven zet alles op zijn kop. Ze had nog nooit tegenslag gekend. Ze legt een arm om mijn schouder en zegt glimlachend: ,,Het heeft negen jaar geduurd voor ik weer toe was aan een relatie en daar ben ik dan ook mee getrouwd, weer met alles erop en eraan, nu met 160 gasten”. Dan kijkt ze tevreden naar haar dochter en zegt: ,,En zij is het bewijs dat het allemaal goed is gekomen”.
recent commentaar