Onze gemeente heeft stadsambassadeurs. Dit zijn vrijwilligers die nieuwkomers in de stad enigszins wegwijs maken. Inlanders uit de provincie, mensen die uit andere landen of werelddelen komen: zij allen worden, als zij dat willen natuurlijk, door onze ambassadeurs wegwijs gemaakt. Tram, bus en metro en natuurlijk de OV-chipkaart, een genoegen voor ons, maar voor buitenlanders een grote onduidelijke ergernis, worden uitgelegd. Ook parkeerautomaten, die in het algemeen moeite hebben met te buitenlandse chipknippen worden verklaard. En natuurlijk het uitlaatbeleid voor hondenbezitters en de coffeeshops voor mensen die wel eens wat anders willen dan koffie. Kortom, een prima initiatief. Hulde! Uitbreiden dat initiatief.

Er is niets eenzamer dan in een nieuwe stad te komen wonen en niemand te kennen die op zijn minst begrip heeft voor je sores. Maar waarheen uitbreiden? Vraagt u misschien. Naar oude bewoners, naar het verleden. Onlangs keek ik op TV naar TV Rijnmond – ik kijk daar graag naar – en wat hoorde ik een man zeggen? “Ik woon al 50 jaar in deze stad en ik herken die niet meer terug.” Die man was letterlijk niet met zijn tijd meegegaan. Ik vind dat altijd jammer. Natuurlijk is de stad in de afgelopen 50 jaar doorgegaan met zich te ontwikkelen – een stad kan niet anders – en het is vervelend om te constateren dat bepaalde mensen niet meegegaan zijn. Vandaar dat ik ervoor pleit dat er ook stadsambassadeurs komen voor mensen die hier al minstens zo’n 30 à 40 jaar wonen. Als een soort opfriscursus voor Rotterdammers. En welk programma zou ik die mensen dan voorschotelen? Van Brienenoordbrug, Ahoy, Spangen, Entrepotdok, Feyenoordstadion. Ons Kralingse Bos, Nesselande, natuurlijk, maar vooral zou ik ze kennis laten maken met elkaar. Want misschien herkent de man zijn stad niet meer terug omdat hij veranderd is.

Meer dan zijn stad misschien. Je weet maar nooit. En aan het einde van de tour zou ik samen met die mensen een DVD bekijken in een kroeg en gezellig praten over hoe het vroeger was. Dat zou ik doen. Als ik ambassadeur was tenminste.

Eduard Schuringa