Van het een komt het ander. Ik heb de hele vorige week geworsteld met het vervolg op wat ik 13 september hier geschreven had (weet u nog? Arminius en zo), en werd er (in alfabetische volgorde) depressief, melig en wanhopig van: ‘Voltooid leven’ wordt op korte termijn “sluipenderwijs” net zo vanzelfsprekende routine als postmortale orgaandonatie nu al is. Er zal een register komen en u moet zelf kenbaar maken als u niet wilt meedoen … ‘Enige tijd voor uw 70e verjaardag spreekt u via uw huisarts af wanneer een medewerker van de Expertisekliniek Euthanasie zich bij u zal melden’. En ik ben niet de enige die in die richting denkt. ‘Ik heb iemand gekend van in de negentig die jarenlang in zijn leunstoel zat te suffen met een incontinentieluier aan. Hij was best tevreden met zijn leven, maar het is voor een minister die structureel miljarden tekort komt verleidelijk om zo’n leven te bestempelen als uitzichtloos en ondraaglijk; zoals Marx al aangaf worden morele en ethische principes sterk beïnvloed door onderliggende economische belangen’ citeer ik Martijn Katan uit de NRC van 16 december 2017. Daarom vandaag iets anders – iets vrolijks.
Op De Ster Online van vorige week stond een ‘Ingezonden mededeling’ van de gemeente Rotterdam over ‘De handige mannen van Repair Café De Esch.’ Ik citeer: ‘Met kapotte koffiezetapparaten komen mensen veruit het vaakst naar het Repair Café in De Esch. En vaak weten de vrijwilligers zo’n apparaat ook wel weer te repareren. “Het is gewoon leuk: iets dat het niet meer doet, weer aan de praat krijgen”, zegt een van hen. Ze krijgen veel plezier uit het repareren van kapotte spullen. “Dat geeft voldoening. Zeker als je daarmee iemand blij kunt maken. En: iets weggooien zonder te kijken of het nog gemaakt kan worden, dat vind ik gewoon zonde.”’
Dit Repair Café deed me onweerstaanbaar denken aan een van mooiste speelfilms die ik ooit gezien heb. Over de film haal ik van Wikipedia: ‘Hugo (2011) is een 3D-film van regisseur Martin Scorsese, gebaseerd op het kinderboek The Invention of Hugo Cabret. Dat is een jonge wees die woont in het station Montparnsse in Parijs. Sinds de dood van zijn vader moet hij gedwongen leven met zijn oom Claude Cabret, die instaat voor het herstellen en opwinden van de klokken in het station. Hugo moet deze taak echter al even alleen uitvoeren, omdat zijn oom al een tijdje niet meer is teruggekeerd. Hugo’s enige bezit is de Automaton, een mechanische man die zijn vader voor diens dood gevonden had in het museum waar hij werkte. Het apparaat had nood aan onderhoud en samen met zijn zoon probeerde hij het te herstellen. Bij een brand in het museum kwam Hugo’s vader echter om het leven. Nu probeert Hugo het toestel alsnog op te knappen met het notitieboekje van zijn vader en onderdelen die hij steelt van een speelgoedkiosk in het station, die uitgebaat wordt door een oude man. Op een dag ziet hij in de kiosk een speelgoedmuis liggen. De uitbater lijkt te slapen dus hij waagt zijn kans en tracht het te stelen. De uitbater, meneer Georges, heeft hem echter door en grijpt zijn hand. Hij pakt de door Hugo gestolen onderdelen af alsook het boekje van zijn vader. … Georges ziet in dat Hugo talent heeft voor mechanieken en stelt voor dat hij voor hem komt werken om de gestolen onderdelen terug te verdienen. Hugo repareert sindsdien naast de klokken van het station ook speelgoed voor meneer Georges. Hij werkt ook verder aan de Automaton, die hij denkt hersteld te hebben, maar er ontbreekt nog één ding: een hartvormige sleutel om het mechaniek op te winden. Hij gelooft dat de Automaton een laatste boodschap van zijn vader zal neerschrijven. … ‘
Tussen de beelden en de gesproken regels van dit hele stuk verhaal weerklinken passages die zó van Repair Café De Esch zouden kunnen komen.
Een keertje gebruikmaken van de handige mannen van het Repair Café? De vrijwilligers zijn elke dinsdag-, woensdag- en donderdagmiddag van 13.00 tot 16.00 uur te vinden in Pompgebouw De Esch. Overigens zijn vrijwilligers ook zeer welkom. Dus, bent u handig en heeft u wat tijd over in de week? Geef u dan op bij Jos van Veen via 06 243 043 95.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
Beste Hugo Verburgh,
Dank voor uw stukjes in het blad de Ster die ik steeds digitaal ontvang.
Zou u een stuk in de ster willen schrijven over wat mijn vermogende 91 jarige buurvrouw overkwam?
Hieronder een verkorte versie:
In januari werd zonder, haar medeweten, het huis van mijn buurvrouw in Kralingen te koop gezet door haar mantelzorger.
Mijn buurvrouw heeft ooit een levenstestament getekend dat haar mantelzorger opstelde.
Hiermee gaf mijn buurvrouw destijds de mantelzorger alle macht in handen voor het moment , dat mijn buurvrouw in een verpleegtehuis zou worden opgenomen.
Mantelzorger zorgde ervoor dat ze ongeveer anderhalf jaar geleden in een verpleegtehuis in Maassluis werd opgenomen, na een tweede val op haar heup en een verminderd korte-termijngeheugen.
Mijn buurvrouw is vergeetachtig, naar nog steeds wilsbekwaam
Haar sleutels, paspoort en sieraden nam de mantelzorger mee en liet mijn buurvrouw , zonder haar medeweten, inschrijven bij de burgerlijke stand in Bergen op Zoom…..
Ook beheert de mantelzorger de gelden van mijn buurvrouw.
Mantelzorger ruimde het huis van mijn buurvrouw op en zonder medeweten van mijn buurvrouw schakelde Argos, onder welke naam het verpleegtehuis werkt, de kantonrechter in ….
Zonder mijn buurvrouw gesproken of gezien te hebben verklaarde de kantonrechter dat mijn buurvrouw een (haar onbekende) bewindvoerder en mentor kreeg.
In de week van 1 sept was er plotseling, zonder medeweten van mijn buurvrouw , een ander slot gezet op haar woning, waardoor mijn buurvrouw niet meer af en toe een bezoekje aan haar eigen woonhuis kon brengen.
Afgelopen donderdagmorgen 22 september stonden er plotseling twee verhuiswagens voor de flat . Er zou zonder medeweten van mijn buurvrouw in het verpleegtehuis in Maassluis,….. door de bewindvoerder….of haar opdrachtgever Veritas? opdracht gegeven zijn tot ontruiming…..
Wij medeflatbewoners van de flat, waren diep geschokt.
Kennelijk behartigen een mantelzorger, een kantongerecht, een bewindvoerder en haar opdrachtgever niet altijd het belang van van de betrokkene….
Wij zouden niet willen dat ons iets dergelijks zou overkomen. Zou u hierover een stukje kunnen schrijven als waarschuwing aan alle 50-plussers in Kralingen -Crooswijk en ook aan het kantongerecht…..
Al vast bedankt voor uw reactie