Ik was verleden week verdrietig toen ik in de krant las dat een stel terroristen voorbereidingen aan het treffen waren om mensen te doden of te verwonden. En ik voelde kwaadheid van binnen en dat gebeurt mij niet vaak. Ik begrijp niet dat mensen dat zomaar willen doen omdat ze denken dat ze achtergesteld worden. Maar het is dommigheid, want het kan heel anders, zoals wij na de oorlog van 1940-1945 deden.
Ons gezin was toen ook arm. Wij woonden in Kralingen, een wijk met veel ongelijkheid, van arm tot rijk, maar wij hebben er nooit aan gedacht om iemand de schuld te geven maar zijn aan de slag gegaan om Rotterdam en ons gezin er weer bovenop te helpen.
Mijn vader werkte in de Waalhaven als klinker en mijn moeder was huisvrouw. Broer Kees werkte als kraanmachinist bij Thomson in de haven, Wim bij Struyk als vrachtwagenchauffeur, Piet als huisschilder en Leen als conciërge op het Libanon (thans: – Lyceum).
Ik, als enige dochter, vond de ongelijkheid in de wijken niet goed en heb eerst voor de kinderen uit de buurt met mijn moeder spelletjes georganiseerd in de straat. In 1961 konden wij met veel buurtbewoners een ruimte huren waar films werden vertoond, disco’s gehouden en klaverjasavonden werden georganiseerd.
Greet: achterste rij, tweede van links.
Rond 1974 kwamen er veel migrantengezinnen bij ons in de buurt wonen die bij ons hartelijk werden ontvangen. De kinderen groeiden met elkaar op en met de moeders gingen wij veel uitstapjes maken, naar musea maar ook zwemles in het Oostelijk zwembad stond op het programma. Het betrof hier een groep van veel nationaliteiten (zie foto) . Het is altijd heel goed gegaan, ook in het nieuwe clubhuis op het Vredenoordplein en nu nog hebben wij contact via Facebook. Zo kan het ook gaan, geen moorddadige gedachten omdat je je zielig voelt, of niet begrepen.
Mij slogan is, je bent altijd verantwoordelijk voor jezelf en als je het niet kan, is er hulp voor iedereen.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar