Corona bindt. Het verbindt mensen, maar ook staten. Het is tenslotte een externe vijand die ons dwingt om onze onderlinge tweedracht te staken. Anders verliezen we met zijn allen, terwijl we er juist sterker dan voorheen uit moeten komen. Helaas zijn er vele mensen ernstig ziek of zelfs overleden. Een grote klap voor hen en hun omgeving. Mijn gedachten gaan naar hen uit. Corona, het beheerst op dit moment ons leven. Waarschijnlijk nog wel enkele jaren. En toch is er wel wat meer over te zeggen. Er is al veel geschreven over epi- en pandemieën, zoals de pest, de Spaanse griep en de slaapziekte uit het verleden. Ze lijken bij het leven te horen en komen een enkele keer per eeuw voor, of minder.
Wanneer je er over nadenkt, dan is het bijzonder dat wij er nu een mee maken. Een “once in a lifetime experience”. Waarschijnlijk met, net als bij voorgaande epidemieën, als gevolg dat we blijvend anders gaan leven. Hoe lang blijven we mondkapjes op straat normaal vinden? Of het op afstand houden van anderen? Wat zullen de opgroeiende kleuters van nu, de mensen van de toekomst dus, hiermee doen? Zullen ze zich meer voorbereiden of zelfs willen dat er een pandemie uitbreekt, onder het motto “dan hebben we dat vast gehad?” Toen ik klein was moest ik van mijn moeder bij een vriendje die de mazelen had spelen. “De mazelen krijg je altijd, maar als kind heb je er minder last van en wordt je resistent voor het leven”. En inderdaad, enkele dagen later lag ik met mazelen in bed. En nu, na vele jaren, kun je ingeënt worden tegen de mazelen en kunnen we, als we willen, de ziekte uitroeien. En daar is tegelijk het lichtpuntje. Ook tegen de Corona zullen we in de toekomst worden ingeënt. En daar zullen u en ik tegen die tijd dankbaar gebruik van maken. Nu nog niet. Nu kunnen we slechts alle mensen die de zieken verzorgen een hart onder de riem steken en tevens hopen dat wij niet ziek worden, maar deze angstige tijd overleven.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar