Het gevoel bekruipt me dat deze column meer voor fijnproevers is. Dus als u meer in de stemming bent voor minder subtiel schrijfwerk, direct naar de advertenties. Een van de mooiste woorden die ik ken is het woord ‘vespasienne’. Het Parijse woord voor urinoir. Een woord dat we in deze tijd van zwartepietenonbegrip misschien beter uriblanc kunnen noemen. Dat ter zijde.

Het verhaal gaat dat keizer Vespasianus vond dat het Parijs in die tijd stonk en hij verordonneerde openbare toiletten op strategische plaatsen in die stad. Zo waren de keizers in die tijd en zelfs nu nog als we een oude Popla reclame mogen geloven. En hoewel vorm en aantal veranderd zijn in die bijna 20 eeuwen, staan ze er nog steeds. Oorspronkelijk alleen voor mannen, waarschijnlijk omdat de keizer zelf een man was, maar er zijn nu ook leuke sanitaire hokjes waar alle geslachten welkom zijn. Kost wel geld, maar daar kun je je op voorbereiden als je je op straat begeeft. Nu zijn er in onze gemeente ook wel openbare toiletten, maar je zoekt je soms een ongeluk. En je kunt nu eenmaal niet overal in de goot terecht en dat mag ook niet. Honden wel.

Daarnaast – en ik heb hier geen speciaal café op het oog – mag je soms alleen gebruik maken van een wc in een café als je er ook iets drinkt. Dat begrijp ik nou nooit. Waarom staan er op de kaart wel dranken en geen wc-gebruik? Lijkt me toch heel logisch, het een heeft toch met het andere te maken? Zo van ‘glas bier 2,-’ en ‘wc-gebruik 1,- ’. Dan hoef je je niet schuldig te voelen, je loopt gewoon naar binnen. Of je bestelt het direct bij je drankje: ‘3 bier en 2 wc’s graag, zet maar op de rekening’. Weg met die schroom. Daarnaast lijkt het me ook nog beter voor de omzet, want je kunt blijven drinken. Dus bareigenaren, neem mijn raad ter harte en zorg dat uw klanten niet alleen koning zijn, maar ook keizer. Tja, dat was het eigenlijk wat ik wilde zeggen. We lossen onze problemen samen op, zonder overheid. Laat anderen maar zeuren over het feit dat er een wc moet in de NS-sprinter.

Eduard Schuringa